Sakarya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi (Jun 2018)
5-6 Yaş Çocuklarının Fiziksel Şiddete Maruz Kalma ya da Tanık Olmaları ile Benlik Algıları Arasındaki İlişkinin İncelenmesi
Abstract
Son yıllarda dünyanın çeşitliyerlerinde yapılan araştırmalar, hemen hemen tüm çocukların evlerinde,okullarında ve içinde yaşadıkları toplumlarda şiddete tanık olduklarını ve budurumdan doğrudan etkilendiklerini ortaya koymaktadır (Unicef Türkiye’de ÇocuklarınDurumu Raporu, 2011). Çocukların güvendeolması gereken ev, okul, oyun parkı gibi yerlerde halen şiddete maruz kalmalarıüzerinde düşünülmesi gereken bir konudur. Bu bağlamda bu araştırmada 5-6 yaşçocuklarının fiziksel şiddete maruz kalma ya da tanık olmaları ile benlikalgıları arasındaki ilişkinin incelenmesi amaçlanmıştır. Bu amaç dâhilindearaştırmanın çalışma grubuna Ankara Yenimahalle ve Sincan ilçelerinden 5-6yaşları arasındaki 100 çocuk (53 kız, 47 erkek) dâhil edilmiştir. Çalışmagrubunun belirlenmesinde ulaşılabilirliğinin kolay olması açısından uygunörnekleme yöntemi tercih edilirken aynı zamanda ölçüt örnekleme yöntemi dekullanılmıştır. Çocukların çalışmaya katılmaya gönüllü olmaları ise ölçütolarak belirlenmiştir. Araştırmanın verileri Fox ve Leavitt (1995) tarafındangeliştirilen Türkçe’ye uyarlaması Çetinkaya Yıldız ve Hatipoğlu Sümer (2007)tarafından yapılan Şiddete Maruz Kalma ve Tanık Olma Ölçeği’nin yanı sıraDemoulin (1995-98) tarafından geliştirilen Türkçe’ye uyarlaması Kuru Turaşlı(2006) tarafından yapılan Demoulin Çocuklar için Benlik Algısı Ölçeğikullanılarak toplanmıştır. Araştırmanın neticesinde çocukların tanık ya dakurban oldukları hafif düzeyde fiziksel şiddet ile öz yeterlilikleri (r=- .309)ve öz saygıları (r=-. 303) arasında 0.01 düzeyinde anlamlı negatif yönlü düşükdüzeyde korelasyon olduğu belirlenmiştir.
