تأثیر تمرین هوازی در آب بر بیان ژن‌‌های Apaf-1، سیتوکروم C و کاسپاز-9 بافت قلب رت‌‌های مسموم شده با پراکسید هیدروژن

Abstract

زمینه و هدف: اختلال در روند مرگ سلولی به شکل کاهش یا افزایش غیر طبیعی، منجر به بروز بیماری‌‌هایی از جمله، امراض ‌‌ قلبی - عروقی می‌‌شود. ورزش محرک فیزیولوژی قوی است که با تأثیر بر تعدادی از مسیرهای پیام دهی خارج و داخل سلولی، به طور مستقیم یا غیرمستقیم، بر روند آپوپتوزیس اثر می گذارد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر تمرین هوازی در آب بر بیان ژن‌‌های Apaf-1، سیتوکروم C و کاسپاز-9 بافت قلب در رت‌‌های تزریق شده با پراکسید هیدروژن بود. روش تحقیق: تعداد 24 سر رت نژاد ویستار با وزن تقریبی 10±190 گرم، به طور تصادفی ساده به چهار گروه شامل گروه‌‌های پراکسید هیدروژن، پراکسید هیدروژن + تمرین، شم و کنترل تقسیم شدند و طی شش هفته، هر هفته پنج روز، و به مدت 60 دقیقه در هر جلسه؛ به اجرای تمرین هوازی در آب وادار شدند. به همه گروه‌‌ها به غیر از گروه‌‌های کنترل و شم، به میزان یک میلی مول آب اکسیژنه به صورت درون صفاقی تزریق شد. زمان 48 ساعت بعد از آخرین جلسه و پس از 10 تا 12 ساعت ناشتایی، رت‌‌ها با گاز CO2 بیهوش شدند و بافت‌برداری از آن‌‌ها انجام شد. به منظور اندازه‌‌گیری بیان ژن ها از روش Real Time PCR و برای تجزیه و تحلیل داده‌‌ها، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنی داری 0/05≥p استفاده شد. یافته‌‌ها: تزریق درون صفاقی پراکسید هیدروژن، بیان ژن‌‌های مسیر داخلی آپوپتوزی را نسبت به گروه شم و کنترل افزایش داد (0001/p=0)؛ در حالی که مداخله شش هفته ای تمرین هوازی در آب باعث کاهش معنی‌دار (0001/p=0) بیان ژن‌‌های Apaf-1 سیتوکروم C، و کاسپاز-9 در گروه پراکسید هیدروژن + تمرین نسبت به گروه پراکسید هیدروژن گردید. نتیجه‌گیری: تمرین هوازی در آب، کاهش تأثیرات نامطلوب آپوپتوزیس بافت قلب، آسیب کمتر سلولی و در نهایت، سلامتی بدن را به همراه دارد.

Keywords

• تمرین هوازی در آب
• آپوپتوزیس
• بیان ژن