بررسی ارتباط شاخص‌های بالیدگی، عملکردی و هورمونی با زمان انجام‌ بازی‌ (مسابقه) در بازیکنان فوتبال نخبه نوجوان در طول فصل

Abstract

زمان بازی (مسابقه) ممکن است تحت‌تأثیر میزان بالیدگی، فعالیت هورمونی و سطح آمادگی جسمانی بازیکنان نوجوان قرار گیرد؛ به همین دلیل مطالعة حاضر با هدف تعیین و ارتباط شاخص­ های بالیدگی، عملکردی و هورمونی با زمان انجام بازی در بازیکنان نخبة نوجوان فوتبال انجام شد. در این پژوهش 31 بازیکن فوتبال نوجوان با میانگین سنی 252/0 ± 51/16سال در طی یک دوره فصل فوتبالی پایش شدند و مدت زمان بازی در مسابقات بازیکنان ثبت­ شد. بعد از اتمام فصل، شاخص ­های آنتروپومتریک، هورمونی] هورمون رشد و ­فاکتور ­رشد ­شبه‌­انسولینی [(IGF-1) با روش کمّی ­لومینسانس، میزان بالیدگی به‌وسیلة ارزیابی سن اسکلتی، آزمون­ های عملکردی ]پرش ارتفاع (CMJ)برای ارزیابی توان انفجاری، تست غیرخطی (7RST) برای ارزیابی توان بی‌هوازی و تست یویو برای ارزیابی حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)[ اندازه­ گیری شدند. برای تعیین همبستگی از روش ­های پیرسون و اسپیرمن استفاده شد و برای محاسبة پیش‌بین متغیرها رگرسیون خطی چندگانه در سطح معناداری کمتر از 05/0 انجام شد. نتایج همبستگی بین متغیرها نشان ­داد که زمان انجام‌ بازی با VO2max (0.56 = r)، سن اسکلتی (0.42- = p )، توان انفجاری(0.40 = r)، انحراف بالیدگی (0.38- = r) و IGF-1(036 = r) ارتباط معناداری داشت. تحلیل رگرسیون خطی چندگانه نشان داد که زمان انجام بازی با استفاده از شاخص ­های مطالعه‌شده به‌طور معناداری پیش­ بینی شد (0.55 = R2). براساس نتایج پژوهش حاضر، سطح بالای IGF-1 و VO2max نقش عمده­ای در انتخاب و زمان انجام بازی بازیکنان در رقابت ­ها دارد؛ بااین‌حال، واقع ­بینانه ­تر به‌نظر می ­رسد که سایر موارد تأثیرگذار بر انتخاب بازیکنان برای بازی و زمان انجام بازی نیز درنظر گرفته ­شوند.

Keywords

• فوتبال
• سن اسکلتی
• روش فلس
• مدت زمان بازی (مسابقه)
• هورمون فاکتور رشد شبه‌انسولین-یک