مقایسه تاثیر پرتوهای یون ساز گاما و الکترون بر کینتیک تجزیه شکمبه ای پروتئین و اسیدهای آمینه کنجاله سویا

Abstract

پژوهش حاضر به منظور مقایسه اثر دزهای 25، 50 و 75 کیلوگری پرتوهای یون ساز گاما و الکترون، بر تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین و اسیدهای آمینه کنجاله سویا انجام گرفت. بدین منظور از تکنیک های کیسه نایلونی و الکتروفورز ژل پلی آکریلامید در حضور سدیم دودسیل سولفات استفاده شد. پرتوهای یون ساز باعث کاهش بخش های سریع تجزیه و ثابت نرخ تجزیه و افزایش بخش کند تجزیه پروتئین خام شدند. تاثیر اشعه گاما بر فراسنجه-های تجزیه پذیری پروتئین خام بیشتر از پرتو الکترون بود. تجزیه پذیری موثر پروتئین خام تحت تاثیر پرتوهای یون ساز کاهش یافت. تاثیر اشعه گاما در کاهش تجزیه پذیری موثر پروتئین خام در سرعت های عبور 5 و 8 درصد در ساعت بیشتر از پرتو الکترون بود. پرتوهای یون ساز باعث کاهش تجزیه اسیدهای آمینه کنجاله سویا بعد از 16 ساعت انکوباسیون شکمبه ای شدند. پرتو گاما توانایی بیشتری در کاهش تجزیه پذیری اسیدهای آمینه داشت. در کنجاله سویای پرتوتابی نشده، زیرواحدهای ά، α و β پروتئین بتاکنگلیسینین پس از 4 ساعت و زیرواحدهای اسیدی و بازی پروتئین گلیسینین پس از 16 ساعت انکوباسیون شکمبه ای ناپدید شدند. دزهای 50 و 75 کیلوگری پرتو الکترون و اشعه گاما باعث حفظ زیرواحدهای بتاکنگلیسینین تا زمان 16 ساعت و حفظ زیرواحدهای گلیسینین تا زمان 48 ساعت شدند. نتایج این پژوهش نشان داد که هرچند تاثیر پرتو گاما در کاهش تجزیه شکمبه ای پروتئین خام و اسیدهای آمینه بیشتر از پرتو الکترون بود، اما ناپدید شدن شکمبه ای زیر واحدهای پروتئین کنجاله سویا به طور یکسانی تحت تاثیر این پرتوهای یون ساز قرار گرفت.

Keywords

• پرتوهای یون ساز
• کنجاله سویا
• تجزیه پذیری
• الکتروفورز