فراوانی درمان با انواع داروهای آنتی‌ترومبوتیک در مدیریت فیبریلاسیون دهلیزی غیر دریچه‌ای در بیماران پذیرش شده در بیمارستان

Abstract

مقاله پژوهشی مقدمه: فیبریلاسیون دهلیزی، شایع‌ترین آریتمی پایدار قلبی است و با پیش‌آمدهای نامطلوبی نظیر سکته‌ی مغزی همراهی دارد. تأثیر درمان‌های ضدانعقادی در کاهش خطر استروک به خوبی مشخص است ولی میزان فراوانی درمان با آنتی‌کوآگولان‌ها در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی در جامعه‌ی ما نامشخص است. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع درمان با آنتی‌کوآگولان و انواع مختلف آن در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی بستری شده در بیمارستان بود. روش‌ها: در این مطالعه‌ی مقطعی گذشته‌نگر در فاصله‌ی سال‌های 1394 تا 1399 (قبل از پاندمی کووید-19)، تعداد 200 بیمار با فیبریلاسیون دهلیزی غیر دریچه‌ای در دو گروه 100 نفری با یا بدون حوادث آمبولیک اخیر که در بیمارستان الزهرای اصفهان بستری شده بودند، تحت بررسی قرار گرفتند. در هر گروه، نمره‌ی CHA2DS2-VASc score و میزان و نوع آنتی‌کوآگولان مصرفی ارزیابی شد. یافته‌ها: در 200 بیمار (میانگین سنی 70 سال، 55 درصد زنان) بررسی شده، شایع‌ترین بیماری‌های همراه دیابت و فشارخون بود. اختلاف معنی‌داری بین میانگین نمرات CHA2DS2-VASc score در دو گروه (3/8 در برابر 3/6) مشاهده نگردید. سابقه‌ی مصرف آنتی‌کوآگولان در 48 درصد از بیماران بستری بدون سابقه‌ی حوادث آمبولیک و میانگین 6/3 CHA2DS2-VASc score: وجود داشت. نتیجه‌گیری: حدود نیمی از بیمارانی بستری بدون حوادث آمبولیک و تقریباً یک سوم بیماران بستری شده با حوادث آمبولیک سابقه‌ی دریافت داروهای ضدانعقادی، عمدتاً وارفارین، داشتند. در مبتلایان به فیبریلاسیون دهلیزی، با وجود لزوم دریافت آنتی‌کوآگولان برای پیشگیری از سکته‌ی مغزی، از جمله افراد با CHA2DS2-VASc score بالا، میزان مصرف مهارکننده‌های مستقیم ترومبین، در حد بسیار پایین دیده شد.

Keywords

• فیبریلاسیون دهلیزی
• حوادث ترومبوآمبولیک
• ضدانعقادهای خوراکی مستقیم