تأثیر تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر سطوح سرمی اسپکسین و حساسیت به انسولین در رت‌های صحرایی نژاد ویستار مبتلا به دیابت بارداری: یک مطالعه‌ی تجربی

Abstract

مقاله پژوهشی مقدمه: دیابت بارداری (Gestational Diabetes Mellitus) GDM، به عنوان عدم تحمل گلوکز در دوران بارداری تعریف می‌شود. ورزش منظم برای بارداری سالم مهم است و می‌تواند خطر ابتلا به GDM را کاهش دهد. از سوی دیگر موضوع اصلی یافتن یک پیش‌بینی‌کننده‌ی زیستی است که بتواند به زنانی که در همان ابتدای بارداری در معرض خطر ابتلا به GDM هستند، هشدار دهد. هدف از این مطالعه، ارائه‌ی پتانسیل و اهمیت اسپکسین (Spexin) SPX در پاتوژنز GDM بود. روش‌ها: تعداد 60 سر رت صحرایی ماده ویستار (با وزن 10 ± 220 گرم) به طور تصادفی در 6 گروه شاهد (Ctr)، گروه شاهد+تمرین هوازی تداومی (Ctr+CON)، گروه شاهد+تمرین هوازی تناوبی (Ctr+INT)، گروه دیابت بارداری (GDM)، گروه دیابت بارداری+تمرین هوازی تداومی (GDM+CON)، گروه دیابت بارداری+تمرین هوازی تناوبی (GDM+INT) قرار گرفتند. گروه‌های تمرین در دوران بارداری تحت تمرینات با تردمیل قرار گرفتند. سطوح حساسیت به انسولین و SPX اندازه‌گیری شد. از آزمون آماری ANOVA یک راهه برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد. یافته‌ها: غلظت SPX سرم در گروه GDM به طور معنی‌داری بیشتر از گروه Ctr بود، از طرفی سطح SPX در گروه‌های GDM+CON و GDM+INT به طور معنی‌داری کمتر از گروه GDM بود. وزن گروه GDM بطور معنی‌داری بیشتر از گروه Ctr و گروه‌های تمرین در روز بیستم بارداری بود. وزن تولد فرزندان در گروه GDM به طور قابل توجهی بیشتر از گروه Ctr و گروه‌های تمرینی بود. سطوح حساسیت به انسولین در گروه‌های GDM+CON و GDM+INT بطور معنی‌داری کمتر از گروه GDM بود. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که هر دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی در بهبود دیابت بارداری مؤثر بودند، اما تفاوت معنی‌داری بین دو مدل تمرین وجود نداشت. علاوه بر این، به نظر می‌رسد تغییرات در سطوح SPX تحت تأثیر وجود GDM در زنان باردار قرار می‌گیرد به طوری که در افراد مبتلا به GDM افزایش می‌یابد. این ممکن است به عنوان یک عامل بالقوه برای پیش‌بینی پیشرفت GDM استفاده شود.

Keywords

• دیابت
• بارداری
• آدیپوکاین‌ها
• تمرین هوازی