E-partycypacja i ISO 37120 jako wyznacznik implementacji rozwoju zrównoważonego w smart city

Abstract

Smart city to miasta, w których kwestie publiczne rozwiązywane są z wykorzystaniem technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ang. ICT). Od początku rozwoju tej koncepcji (lata 90. XX w.) zakładano, że miasto inteligentne to równocześnie miasto dążące do wdrożenia rozwoju zrównoważonego. Artykuł koncentruje się na następujących aspektach badawczych: jak definiowane i klasyfikowane są smart city; które polskie miasta ujmowane są w międzynarodowych rankingach smart city; jak koncepcja smart city może przyczyniać się do wdrażania rozwoju zrównoważonego. Polskie miasta nie należą do liderów smart city w skali międzynarodowej. Wiele z nich implementuje jednak elementy koncepcji 3.0, wykorzystując idee smart do wdrażania rozwoju zrównoważonego. Poszczególne wymiary smart city (w literaturze wskazuje się ich 6) odnoszą się do aspektów rozwoju zrównoważonego i pozwalają osiągać ład zintegrowany. Norma ISO 37120 jest z jednej strony certyfikatem wdrożenia idei smart, z drugiej zaś stosowana jest jako instrument oceny poziomu wdrożenia rozwoju zrównoważonego. Miasta, które w Polsce certyfikowane są według tej normy, to: Gdynia, Gdańsk, Kielce, Lublin i Warszawa. Artykuł wskazuje, że wdrażanie koncepcji smart city może przyczyniać się do szybszego i skuteczniejszego osiągnięcia rozwoju zrównoważanego na obszarach miast nie tylko dzięki coraz doskonalszym technologiom, lecz przede wszystkim dzięki zwiększeniu zaangażowania społecznego (wykorzystującego narzędzia e-partycypacji do współdecydowania) oraz dążeniu miast do pozyskiwania i udostępniania coraz lepszych i dokładniejszych danych związanych z różnymi aspektami rozwoju zrównoważonego.

Keywords

• smart city
• rozwój zrównoważony
• e-partycypacja
• ISO 37120