تصمیم‌گیری بالینی پرستاران بخش‌های مراقبت ویژه در بیمارستان‌های آموزشی مشهد

Abstract

اهداف: بخش‌های مراقبت ویژه به‌دلیل پیچیدگی وضعیت بالینی بیماران و تغییرات سریع وضعیت همودینامیکی آن‌ها نیازمند تصمیم‌گیری سریع پرستاران در مدت زمان اندک است. لذا، ماهیت اختصاصی این بخش‌ها ایجاب می‌کندکه پرستاران شاغل در آن الزاماً تصمیم‌گیرندگان باکفایتی باشند. این مطالعه با هدف بررسی تصمیم‌گیریبالینی پرستاران شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه در بیمارستان‌های آموزشی مشهد انجام شد. مواد و روش‌ها:این مطالعة توصیفی با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای روی 233 پرستار شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه در بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1393 انجام شد. برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامة PDAQ استفاده شد. داده‌ها با استفاده از SPSS-16 و آمار توصیفی و استنباطی (تی مستقل، ضریب همبستگی و آنالیز واریانس یک طرفه) تجزیه‌وتحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که مشارکت پرستاران در هر سه مرحلة تصمیم‌گیری بالینی- شامل شناخت مشکل (7/10±1/33)، ارائة راه‌حل (3/10±1/34) و اجرای راه‌حل (7/9±1/32)- در سطح متوسط قرارداشت. پرستاران در مرحلة ارائه و ارزیابی راه‌حل‌های جایگزین در حل مشکل بیشترین امتیاز و در مرحلة اجرای راه‌حل مناسب کمترین امتیاز را کسب کردند. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، مشارکت پرستاران در تمام مراحل تصمیم‌گیری بالینی در سطح متوسط قرار داشت. به نظر می‌رسد که برنامه‌های آموزش پرستاری برای ارتقای مهارت تصمیم‌گیری بالینی مؤثر نبوده است. بنابراین، از یافته‌های این تحقیق می‌توان در برنامه‌ریزی آموزش پرستاری و برنامه‌های آموزش مداوم در بهبود این مهارت بالینی استفاده کرد.

Keywords

• بخش مراقبت ویژه
• پرستاران
• تصمیم‌گیری بالینی