ارزیابی ارتباط سطح سرمی ویتامین D با پریودنتیت مزمن در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی گلستان در سال 1400-1399

Abstract

مقدمه: پریودنتیت مزمن در نتیجه تقابل بین میکروارگانیسم‌های بیوفیلم پلاک و سلول‌های ایمنی میزبان ایجاد می‌شود. سطح برخی از ویتامین‌ها ممکن است در پیشگیری و کنترل این بیماری نقش داشته باشند. هدف از مطالعه حاضر، تعیین ارتباط سطح سرمی ویتامین D با پریودنتیت مزمن در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی گلستان بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه مورد-شاهدی، 49 فرد سالم از نظر پریودنتال (گروه کنترل) و 49 بیمار مبتلا به پریودنتیت مزمن(گروه مورد) شرکت کردند. نمونه خون از افراد شرکت کننده تهیه شد و سطح ویتامین D با استفاده از روش الایزا اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون من-ویتنی برای مقایسه سطح ویتامین D در دو گروه در سطح اطمینان 05/0 تجزیه و تحلیل شدند.یافته‌ها: در مجموع (8/37%) 37 مرد و (2/62%) 61 زن وارد مطالعه شدند. سطح ویتامین D سرمی در دو گروه شاهد و مورد به ترتیب برابر با 12/16 ± 61/35 و 54/10 ± 98/24 نانوگرم بر میلی‌لیتر بود (P˂0.001). نسبت شانس ابتلا به پریودنتیت مزمن در هر واحد تغییر در سطح ویتامین D با حذف عوامل مخدوش کننده برابر با 94/0 (97/0 - 90/0) نانوگرم بر میلی‌لیتر بود (P˂0.001). نتیجه‌گیری: سطح سرمی ویتامین D در افراد دارای پریودنتیت مزمن نسبت به افراد سالم از نظر پریودنتال پایین‌تر بود. کاهش سطح ویتامین D سرمی، ممکن است شانس ابتلا به پریودنتیت مزمن را افزایش دهد.

Keywords

• پریودنتیت مزمن
• سرم
• ویتامین d