راهبرد جدید اکسایش واسطه‌ای سطح لاستیک‌ها با یون نقره (II)

Abstract

جفت‌یون‌های فلزی واسطه همچون نقره(I)-نقره(II)، سریم(III)-سریم(IV)، کبالت(II)-کبالت(III)، منگنز(II)-منگنز(III)، به دلیل پتانسیل اکسایش زیاد آن‌ها به عنوان اکسنده‌های قوی و پایدار در روش جدید اصلاح سطح پلیمرها، به ویژه لاستیک‌ها از راه اکسایش الکتروشیمیایی واسطه‌ای (MEO) به کارگرفته می‌شوند. فلز واسطه نقره دارای بیشترین پتانسیل اکسایش و آثار اکسایشی است. بدین جهت در این روش از آن نسبت به سایر فلزهای واسطه بیشتر استفاده می‌شود. به دلیل اهمیت اصلاح سطح و اکسایش سطحی لاستیک‌ها برای بهبود کارایی‌های ثانویه آن‌ها، همچون بهبود چسبندگی و امتزاج‌پذیری و لزوم درنظر گرفتن جنبه‌های اقتصادی و زیست‌محیطی، استفاده از این روش به طور روزافزون در حال گسترش است. افزایش محتوای اکسیژن، تغییرات شکل‌شناسی و توپوگرافی، آب‌دوستی و قطبش، ایجاد گروه‌های عاملی جدید، از بین بردن لایه مرزی ضعیف سطحی در سطح لاستیک‌های اصلاح شده از جمله مزایای این روش است. همچنین، سرعت اکسایش زیاد و مصرف انرژی کم و بازگشت‌پذیری فلز واسطه از برتری‌های روش MEO است. در این مقاله، افزون بر مرور اجمالی سازوکارهای اصلاح سطح با روش الکتروشیمیایی واسطه‌ای، تغییرات ناشی از این روش در سطح لاستیک‌ها شرح داده می‌شود.

Keywords

• الاستومر
• عمل آوری
• اکسایش
• اکسایش الکتروشیمیایی واسطه ای
• نقره(ii)