اثربخشی درمان وحدت مدار بر اضطراب مرگ و تاب آوری بیماران مبتلا به سرطان خون

Abstract

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان وحدت مدار بر اضطراب مرگ و تاب آوری در بیماران مبتلا به سرطان خون بود. روش: جامعه آماری پژوهش، شامل تمام بیماران مبتلا به سرطان خون لوسمی مراجعه کننده به مؤسسه خیریه مهیار در سال 1398 و 1399 بودند که از میان آنها 34 بیمار با مراجعه به فرمول حجم نمونه کوهن با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفی و همگن­سازی سن، جنس و سابقه درمان در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. داده­‌های پژوهش با استفاده از پرسشنامه اضطراب بک (1988)؛ مقیاس اضطراب مرگ تمپلر (1970) و مقیاس تاب آوری کانر دیویدسون (2003) جمع آوری شدند. به منظور انجام مداخله، شرکت کنندگان گروه آزمایش تحت 8 جلسه درمان وحدت مدار قرار گرفتند. برای تحلیل داده‌­ها از روش تحلیل واریانس با اندازه‌­گیری مکرر و نرم افزار SPSS-24 استفاده شد. یافته‌­ها: داده­‌های حاصل بیانگر کاهش نمرات پس آزمون (88/4±69/0) و پیگیری (70/4±58/0) اضطراب مرگ نسبت به پیش آزمون (29/10±04/1) و افزایش نمرات پس آزمون (17/16±28/1) و پیگیری (35/16±22/1) تاب آوری نسبت به پیش آزمون (88/8±33/1) و گروه گواه بود. اثر متقابل زمان*گروه موجب کاهش اضطراب مرگ (001/0=P) و افزایش تاب آوری (001/0=P) نسبت به گروه گواه شد. نتیجه­‌گیری: براساس نتایج سودمندی روش و نگرش وحدت­‌مدار به زندگی در کاهش عوارض روان­شناختی سرطان خون در کنار درمان­‌های پزشکی برای افزایش تاب آوری این بیماران و کاهش اضطراب مرگ آنها پیشنهاد می‌­شود.‌

Keywords

• اضطراب
• تاب آوری
• درمان وحدت مدار
• سرطان