Marzenia sprawcze i ponadosobiste w perspektywie badań narracyjnych

Abstract

Dla podjętego tu problemu jest istotne, że właściwości narracyjne przysługują także procesom mentalnym. Marzenia są więc (auto)narracjami i trzeba je traktować nie jako wynalazek estetyczny, lecz prymarny akt umysłu przeniesiony ze sztuki do życia. Za uzasadnieniem takiego ujęcia przemawia to, że do tej pory nie podjęto kompleksowych badań – tj. zarówno w wymiarze interdyscyplinarnego studium literaturowego, jak i w wymiarze konstrukcji – narzędzia, jakim jest program edukacyjny. Celem tego opracowania jest zatem poszukiwanie jednej z możliwych teoretyczno-metodologicznych ścieżek dla ujęcia marzeń w edukacji jako autonarracji sprawczych i ponadosobistych. Zmierzenie się z tym problemem wymaga wielowątkowych rozważań, które koncentrują się wokół: – ( auto)narracji w wymiarze kulturowym w odniesieniu do tezy, iż marzenia konstruują świat, a świat konstruuje marzenia; – ( auto)narracji w wymiarze psychologicznym w odniesieniu do tezy, że świat powstaje w umyśle człowieka; – (auto)narracji w wymiarze pedagogiczno-edukacyjnym w odniesieniu do tezy, iż człowiek umie/uczy się transformować wizję w porządki świata możliwego i/lub pożądanego. Zogniskowanie dyskusji wokół powyższych tez jest próbą znalezienia wspólnej integralnej płaszczyzny dla działań praktycznych.