Pediatric Endocrinology, Diabetes and Metabolism (Sep 2007)
Chirurgiczne leczenie niedoboru wzrostu o różnej etiologii metoda Ilizarowa
Abstract
Cel pracy: Ocena wyników chirurgicznego leczenia niedoboru wzrostu metodą osteogenezy dystrakcyjnej z zastosowaniem aparatów Ilizarowa. Materiał i metody: Od 1996 r. leczono z powodu niskiego wzrostu 16 chorych (11 dziewcząt i 5 chłopców). W chwili rozpoczęcia leczenia mieli oni od 9 do 29 lat (średnia 15,2 roku). Przyczyną niskiego wzrostu u 6 chorych była achondroplazja, u 2 - zespół Ellis van Creveld, u 2 - choroba Olliera, u 1 - dysplazja kręgosłupowo-przynasadowa, u 1 - niedoczynność tarczycy, u 1 - pseudoachondroplazja, u pozostałych 3 - uwarunkowania konstytucjonalne. Wzrost przed rozpoczęciem leczenia wahał się od 103 do 155 cm (średnia 125 cm). 12 chorych leczono techniką krzyżową, to znaczy w jednym etapie wydłużano goleń i udo po przeciwnych stronach. U 4 chorych zwiększenie wzrostu i poprawę proporcji ciała uzyskiwano wydłużając tylko golenie, przy czym u 1 z nich dwukrotnie. U 9 chorych leczonych techniką krzyżową zakończono oba etapy, u 3 - pierwszy z nich. Wyniki: U wszystkich pacjentów uzyskano zaplanowane wydłużenie segmentów, z wyjątkiem segmentów goleniowych u najstarszej pacjentki. Przyrost wzrostu wynosił od 8 do 20 cm (średnia 13,8 cm), z czego na segmencie udowym uzyskano od 6 do 10 cm (średnia 8,3 cm), a na segmencie goleniowym od 2 do 10,5 cm (średnia 7,3 cm). Indeks wydłużenia pojedynczego segmentu wahał się od 0,6 do 4,7 mies./cm (średnia 1,5). Powikłania: Znacznego stopnia ograniczenie zginania w stawie kolanowym wymaga operacyjnej plastyki aparatu wyprostnego kolana. U jednej chorej z zespołem Ellis van Creveld pozostała koślawa deformacja goleni, wymagająca osteotomii korekcyjnych. U najstarszej pacjentki w czasie wydłużania goleni brak powstania właściwego regeneratu uniemożliwił osiągnięcie planowanego wydłużenia i spowodował trzykrotne zwiększenie indeksu gojenia Wnioski: Zwiększenie wzrostu metodą Ilizarowa jest bardzo efektywne, jednak długi czas leczenia, konieczność ścisłej współpracy chorego i możliwość wystąpienia wielu powikłań powinna skłaniać do bardzo ostrożnej i dokładnej kwalifikacji chorych do leczenia tą metodą.
