Journal of Mashhad Dental School (Mar 2012)
مقایسه استحکام شکست و قابلیت ترمیم مجدد شش روش ترمیم پرمولرهای ماگزیلاری اندو شده
Abstract
مقدمه: بازسازی بافت سخت دندانی بعد از درمان ریشه وظیفهای مهم و مشکل برای یک دندانپزشک است. طبق نظر کلی، دندانهای درمان ریشه شده کیفیت کمتری داشته، شکنندهتر و مستعد شکست و ترک میباشند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه روشهای مختلف ترمیم پرمولرهای فک بالا با حفرات مزیواکلولوز و دیستالی(MOD) ، از نظر استحکام شکست بود. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی تعداد 90 دندان پرمولر بدون پوسیدگی جمعآوری شدند و بعد از درمان ریشه، برای تمام آنها حفره MOD با عرض 3/2 فاصله نوک کاسپها تهیه و به شش گروه تقسیم شدند. در گروه I : هر دو کاسپ کوتاه و حفره جهت انله کامپازیت لابراتواری آمادهسازی گردید. در گروه II : آمادهسازی مانند گروه قبلی انجام شد، ولی از انله پرسنلی جهت ترمیم استفاده شد. در گروه III : فقط کاسپ پالاتال mm 2 کوتاه شد، یک پین نیمه افقی در کاسپ باکال قرار گرفت و با آمالگام ترمیم شد. گروه IV : همانند گروه III آمادهسازی و از کامپازیت خلفی جهت ترمیم استفاده شد. گروه V حفرات MOD با آمالگام و در گروه VI همان حفرات با کامپازیت خلفی ترمیم شد. دندانها در تمام گروهها در معرض ترموسایکلینگ و بارهای مکانیکال قرار گرفتند و سپس نمونهها در دستگاه با سرعت mm/min5/0 تحت نیروی استاتیک واقع شدند تا شکست ایجاد شود. نوع شکست با استفاده از استرئو میکروسکوپ مشخص و برطبق سه طبقه بندی، شکست کوهزیو در دندان، شکست کوهزیو در ترمیم و شکست Mixed تقسیم شد. اعداد مربوط به نیروی لازم برای شکست گردآوری شدند. از تست ANOVA برای مقایسه میانگینها و از تست Tukey برای به دست آوردن اختلاف میان گروهها استفاده شد. یافتهها: تست ANOVA اختلاف معنیدار بین گروهها را نشان داد (001/0P
