بررسی ارتباط استقامت عضلات ناحیه مرکزی با کنترل پاسچر و عملکرد حرکتی افراد نابینا

Abstract

مقدمه و اهداف حفظ تعادل از عوامل آمادگى جسمانى مرتبط با سلامتى است که یکى از اساسی­ ترین عملکردهاى سیستم عصبى-عضلانى در انجام فعالیت ­هاى ساده و پیچیده ورزشى می­باشد. برای کنترل تعادل، بینایی دارای نقشی تعیین­کننده در پردازش و تلفیق دیگر ورودی­ های حسی است. هدف از تحقیق حاضر بررسى ارتباط بین استقامت عضلات ثبات­دهنده مرکزى با تعادل و عملکرد حرکتی افراد نابینا م­ی باشد. مواد و روش ­ها نمونه آماری تحقیق حاضر شامل 32 پسر 18-29 ساله نابینا بود که به صورت نمونه ­گیری هدفمند انتخاب شدند. برای ارزیابی تعادل از آزمون­ های اصلاح ­شده لک ­لک، راه رفتن تاندونی، آزمون تعادلی برگ و برای ارزیابی عملکرد حرکتی از آزمون تاینیتی (Tinetti) و آزمون زمان دار بلند شدن و راه رفتن (TUG) استفاده شد. جهت ارزیابی استقامت عضلات ثبات­دهنده مرکزی از آزمون ­های فلکشن جانبی تنه، استقامت فلکشن و اکستنشن تنه برگرفته از پروتکل مگیل استفاده شد. نرمال بودن داده ­ها با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک و برای بررسی ارتباط بین ثبات مرکزی و تعادل و عملکرد حرکتی از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته­ ها نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان می­دهد بین تعادل پویا در آزمون­های راه رفتن تاندوم فقط با استقامت اکستنشن تنه رابطه معناداری وجود دارد (0/05>p). بین تست تعادل ایستا با استقامت اکستنشن تنه، استقامت فلکشن جانبی طرف غیربرتر و استقامت فلکشن تنه رابطه معناداری وجود دارد (0/05>p). نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان می­دهد بین استقامت اکستنشن تنه و استقامت فلکشن جانبی طرف غیربرتر با نتایج آزمون­های برگ، تاینیتی و آزمون زماندار بلند شدن و راه رفتن رابطه معناداری وجود دارد (0/05>p). نتیجه­ گیری با توجه به نتایج حاصل از تحقیق حاضر، تقویت استقامت عضلات مرکزی برای بهبود تعادل و عملکرد نابینایان و همچنین جهت پیشگیری از وقوع آسیب­ های ناشی از ضعف تعادل ضروری به نظر می­رسد.

Keywords

• ثبات مرکزی
• تعادل ایستا
• تعادل پویا
• نابینایان