‘Liever geen onderzoek’. Hoe schandalen over koloniaal geweld in de Britse en Nederlandse politiek onschadelijk gemaakt konden worden (1945-1960)

Abstract

In this forum contribution Huw Bennett and Peter Romijn compare how British and Dutch authorities have dealt with reports on atrocities committed systematically by their own troops in the armed conflicts of decolonisation in Kenya and Indonesia, respectively. This comparison demonstrates the differences that existed in the Dutch and British dealing with and manipulation of information, the organisation of disinformation and the management of scandals, owing to the particular nature of the political and colonial systems in both empires. Despite these differences, it is clear that both the British and the Dutch authorities successfully applied a ‘management of scandal’ in order to avoid that critical reports on atrocities would be investigated thoroughly and would cause political trouble. Against the background of ingrained colonial practices and mentalities, both the British and Dutch government took absolute priority in ‘restoring their authority’ in these territories. Thus, the responsible authorities allowed their troops much room for manoeuvre in engaging the enemy. If necessary, they offered those responsible for atrocities the benefit of the doubt, thus institutionalising an informal culture of impunity. In deze forumbijdrage vergelijken Huw Bennett en Peter Romijn de manier waarop Britse en Nederlandse autoriteiten omgingen met berichten over systematische wreedheden begaan door de eigen troepen tijdens de onafhankelijkheidsstrijd van respectievelijk Kenia en Indonesië. De vergelijking toont dat er verschillen waren in de sturing en manipulatie van informatie, de organisatie van desinformatie en de omgang met schandalen, als gevolg van de specifieke aard van de politieke verhoudingen en het koloniale bestel in beide landen. Ondanks deze verschillen blijkt dat zowel Britse en Nederlandse politici en bestuurders met succes ‘schandaalmanagement’ hebben toegepast om te voorkomen dat belastende feiten diepgaand onderzocht werden en dat ze politiek in de problemen kwamen. Tegen de achtergrond van ingesleten koloniale praktijken en mentaliteiten vonden de Britse en Nederlandse autoriteiten ‘gezagsherstel’ en ‘gezagshandhaving’ in deze gebieden prioritair. De verantwoordelijke leiders gaven de eigen troepen daarom de ruimte die zij opeisten om de vijand te bestrijden. Zo nodig gaven ze de verantwoordelijken voor wreedheden het voordeel van de twijfel, waardoor er een informele cultuur van straffeloosheid ontstond.