گروه ‌درمانی حمایتی و دیابت نوع 2: اثربخشی گروه‌درمانی حمایتی بر کنترل قند خون

Abstract

مقدمه و اهداف یکی از عوامل دخیل در کیفیت زندگی مبتلایان به دیابت، کنترل قندخون است. گروه‌های حمایت کننده و حمایت اجتماعی می‌تواند در کنترل گلیسمیک نقش داشته ‌باشد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه‌درمانی حمایتی بر کنترل گلیسمیک مبتلایان به دیابت بود. مواد و روش­ها بدین منظور از 60 بیمار مبتلا به دیابت (20 نفر گروهی که دیابت تازه در آن‌ها تشخیص داده ‌شده بود، 20 نفر گروهی که از ابتلا به دیابت آن‌ها بیش از 5 سال می‌گذشت و در کنترل قند خون خود موفق بودند و 20 نفر گروهی که از ابتلای آ‌ن‌ها بیش از 5 سال می‌گذشت و در کنترل قند خون خود موفق نبودند) که عضو حمایت از بیماران دیابتی شهرستان شهریار بودند دعوت شد تا در پژوهش حاضر شرکت کنند. گروه‌درمانی حمایتی در 8 جلسه هفتگی ارائه شد. قبل و بعد از برنامه درمانی، سطوح همگلوبین گلیکوزیله، به ‌عنوان شاخصی برای اندازه‌گیری کنترل گلیسمیک، اندازه‌گیری شد. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد. یافته­ها داده‌ها تفاوت معنادار بین نتایج پیش آزمون و پس آزمون را نشان داد که حاکی از اثربخشی گروه درمانی حمایتی بر میزان قند خون بیماران مبتلا به دیابت بود. منتها یافته های بعدی نشان داد که تعداد سال های ابتلا به دیابت و موفقیت بیمار در کنترل تاثیری بر نتیجه ی گروه درمانی حمایتی نداشته است. نتیجه­گیری بر طبق یافته‌های به‌دست آمده می‌توان اذعان داشت گروه درمانی حمایتی بر کنترل گلیسمیک مبتلایان به دیابت مؤثر است و از این رو می‌تواند در زمره درمان های روانشناختی این اختلال قرار گیرد.

Keywords

• دیابت
• گروه‌درمانی حمایتی
• کنترل گلیسمیک
• هموگلبین گلیکوزیله