Proces rozbudowy Śródziemnomorskich Sił Ekspedycyjnych (Mediterranean Expeditionary Force) w 1915 roku

Abstract

Kampania dardanelska miała stanowić krótki epizod i przynieść znaczne strategiczne korzyści dla Ententy. Spodziewano się, że wykorzystanie wojsk lądowych stanowić będzie jedynie ostateczność, w przypadku gdyby okrętom nie udało się przebić na Morze Marmara. Okazało się jednak, że zamiast roli pomocniczej, wojska lądowe musiały przeprowadzić pierwszą w nowoczesnej wojnie operację desantową na bronione wybrzeże. Choć udało się zająć plaże, to nie osiągnięto decydującego sukcesu, a sama kampania zamiast krótkiej ekspedycji przekształciła się w wielomiesięczne walki pozycyjne. Początkowo siły MEF składały się jedynie z 5 dywizji piechoty. Z czasem ich liczba systematycznie wzrastała, by na przełomie sierpnia/września 1915 roku osiągnąć liczbę 15 dywizji zgrupowanych w czterech korpusach armijnych. Kolejne wzmocnienia kierowano w ten rejon stosunkowo przypadkowo, i wynikało to z pojawiających się możliwości niż wcześniejszego planowania. W rezultacie wzmocnienia docierały pojedynczymi dywizjami, które rzucano do walki i szybko wyczerpywano ich efektywną zdolność bojową. Gdy wyciągnięto wnioski z tego działania, i MEF wzmocniono znacznie większymi siłami, pozwalającymi na przewodzenie zakrojonej na szeroką skalę ofensywy. Popełniono kardynalne błędy w doborze wyższej kadry dowódczej oraz ponownie nie przygotowano natychmiastowych uzupełnień oraz rezerw operacyjnych. Brak planowości oraz chaos w zakresie rozbudowy potencjału MEF stanowił jeden z czynników, który ostatecznie zakończył się klęską całej kampanii.

Keywords

• kampania gallipolijska
• dardanele
• armia brytyjska
• i wojna światowa