یادگیری ویژگی های زمان آینده در زبان انگلیسی توسط تک زبانه های فارسی و دو زبانه های فارسی-کردی: یک مطالعه ی زایشی

Abstract

این پژوهش به‌بررسی ویژگی‌های نحوی (Syntactic features) زمان آینده بین زبان‌آموزان تک‌زبانه فارسی و دو زبانه فارسی- کردی که قصد فراگیری زبان انگلیسی را داشتند، بر پایه نظریه‌های زایشی (Generative theories) زبان دوم و سوم پرداخته است. برای این منظور 36 زبان‌آموز تک‌زبانه فارسی و 36 زبان‌آموز دو زبانه فارسی- کردی در فرایند پژوهش شرکت کردند. در ابتدا، آزمون تعیین سطح آکسفورد (Oxford Placement Test) از این افراد به‌عمل آمد و بر اساس نتایج به‌دست آمده از آن، زبان‌آموزان به‌سه‌گروه متوسط (Intermediate)، متوسط به‌بالا (Upper-intermediate)، و پیشرفته (Advanced) گروه‌بندی شدند. پس از آن، اینان، در هر سطح، در دو آزمون قضاوت دستوری و ترجمه شرکت کردند، تا دانش زبانی آن‌ها در رابطه با ویژگی‌های نحوی ساخت زمان آینده؛ ارزیابی شود. در پایان، داده‌های گردآوری شده از طریق آزمون‌های فوق بر پایه نظریه‌های زایشی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که شرکت‌کنندگان در هر دو گروه با مشکل فراگیری ویژگی‌های نحوی زمان آینده روبرویند. زیرا زبان‌های قبلی آن‌ها، فاقد نشانه‌های زمان آینده در زبان مقصد (زبان انگلیسی) است. به‌دلیل این فقدان، فراگیران زبان انگلیسی در مراحل اولیه یادگیری، با معضل به‌کارگیری زمان آینده به‌شکل صحیح روبرویند. اما با نزدیکتر‌شدن به‌سطوح پیشرفته، آن‌ها به‌تدریج توانایی بیشتری برای تولید جمله‌های درست زبان مقصد را پیدا می‌کنند. به‌عبارتی، از آنجایی که هر دو زبان کردی و فارسی، فاقد مشخصة معین برای بیان زمان آینده‌اند، فراگیران برای یادگیری مهارت استفاده از زمان آینده با مشکل مواجه خواهند بود.

Keywords

• فرضیه ی انتقال کامل دسترسی کامل
• فرضیه ی کسری بازنمایی
• دستور زبان جهانی
• مرحله ی اولیه
• مرحله ی آخر