اثربخشی آموزش خودمراقبتی روانی بر سلامت روان و سازگاری اجتماعی دانش‌آموزان

Abstract

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودمراقبتی روانی بر سلامت روان و سازگاری اجتماعی دانش­آموزان انجام شد. روش کار: روش پژوهش نیمه تجربی و طرح تحقیق پیش آزمون-پس آزمون با گروه تجربی و کنترل بود. جامعه­ آماری دانش­آموزان مراجعه کننده به مشاوره مدرسه شهرستان اراک بودند که براساس معیارهای ورود و خروج 40 نفر از آنها انتخاب و به صورت تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند. برای جمع­آوری اطلاعات از مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لاویبوند و لاویبوند (1995) و مفیاس سازگاری اجتماعی سینها و سینگ (1993) استفاده شد. دوره آموزش خودمراقبتی روانی 10 جلسه 2 ساعته بود. روش تحلیل داده­ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره انجام شد. نتایج: نتایج تحلیل کواریانس بین دو گروه بر روی نمرات تعدیل شده متغیر سازگاری اجتماعی نشان داد که 42%از تغییرات سازگاری اجتماعی، 39 درصد از تغییرات افسردگی، 26%از تغییرات اضطراب و 43 درصد از تغییرات استرس توسط متغیر مستقل (آموزش خودمراقبتی روانی) تبیین می­شود. یعنی آموزش خودمراقبتی روانی، بر افسردگی، اضطراب، استرس و سازگاری اجتماعی در دانش­آموزان اثربخش بوده است (0/05> P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش می­توان گفت که آموزش خودمراقبتی روانی که به دانش­آموزان ارایه شده است، باعث کاهش افسردگی، اضطراب و استرس و افزایش سازگاری اجتماعی شود. لذا به مدیران آموزشی، و تمام مراکزی که با دانش­آموزان سروکاردارند پیشنهاد می­شود از آموزش خودمراقبتی روانی جهت افزایش سلامت روانی و بهبود سازگاری اجتماعی دانش­آموزان استفاده گردد.

Keywords

• آموزش خودمراقبتی روانی
• سلامت روان
• سازگاری اجتماعی
• دانش‌آموزان