W stronę ontologizmu. Ewolucja twórcza Siemiona Franka

Abstract

Niniejszy artykuł ukazuje proces filozoficznego rozwoju i transformacji idei Siemiona Franka (1877–1950). Na początku XX wieku Frank, zainspirowany myślą Nietzschego, neokantystów oraz Wilhelma Schuppego, utrzymywał, że metafizyka nie jest dyscypliną teoretyczną, a jedynie wyrazem uczuć i przeżyć. Według wczesnego Franka przedmiotem metafizyki nie jest świat, lecz samoświadomość. Począwszy od 1908roku, Frank znajdował się pod wpływem Goethego i Bergsona. W związku z tym zaczął podkreślać znaczenie intuicji (bądź wiary) dla procesu poznania. W konsekwencji wypracował on koncepcję wszechjedności (absolutu) zawierającego wszystkie byty łącznie z podmiotem poznania. W przeciwieństwie do neokantystów filozof rosyjski w późniejszym okresie swej twórczości uczył o realnym istnieniu przedmiotu poznania. Końcowy ustęp zawiera analizę porównawczą epistemologicznych poglądów Franka i Nicolaia Hartmanna.