تاثیر تیپینگ مچ پا بر توانایی حفظ تعادل ایستا وپویا با و بدون ورودی بینایی قبل و بعد از خستگی

Abstract

هدف:بهبود کنترل پاسچر (Postural Control) به­ عنوان یک توانایی اساسی عملکردی برای انجام فعالیت ­های روزمره زندگی ضروری است. خستگی عضلانی، اطلاعات رسیده از منابع حسی به مغز را مختل، کنترل پاسچر را تحت تاثیر و تعادل را کاهش می ­دهد. با توجه به نقش اساسی پا به عنوان نقطه اصلی برخورد میان زمین و بدن، هرگونه مداخله‌ ی خارجی موثر بر پا، می ‌تواند تعادل را تحت تاثیر خود قرار دهد. هدف از تحقیق حاضر تاثیر آنی تیپینگ مچ پا بر توانایی حفظ تعادل ایستا و پویا با و بدون ورودی بینایی قبل و بعد از خستگی بود.روش بررسی:جامعه آماری پژوهش حاضر دانشجویان دختر دانشگاه بوعلی سینا بودند. پس از اعلام فراخوانِ مطالعه، با توجه به معیارهای ورود و خروج، 20 داوطلب زن به ­عنوان نمونه آماری وارد مطالعه شدند. معیارهای ورود به پژوهش عبارت بودند از: برتر بودن پای راست، عدم ابتلا به ناهنجاری های (Deformitry) بارز در اندام تحتانی و برخورداری از ارتفاع نرمال ناویکولار. مداخلات به کار رفته در مطالعه حاضر شامل اعمال کینزیوتیپ به روش بسکت­ویو ( Basket Weave) در مچ پا و ایجاد خستگی توسط پروتکل خستگی بروس بود. تعادل ایستا و پویای آزمودنی ­ها قبل و بعداز تیپینگ در زمان ­های با و بدون خستگی با استفاده از دستگاه تعادل­سنج بایودکس مورد بررسی قرار گرفت. داده ­ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه­ های تکراری در سطح معناداری ( 0/05>p) با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته‌ها:اثر زمان (با و بدون خستگی) و وضعیت (با و بدون کینزیوتیپ) در هیچ­ یک از متغیرهای مورد بررسی معنادار نبود (0/05≤p). همچنین اثر متقابل زمان و وضعیت در بهبود تعادل ایستا در وضعیت چشم باز (0/13=p) و چشم بسته (0/297 =p) و تعادل پویا (0/738=p) قبل و بعد از اعمال پروتکل خستگی تفاوت معناداری نشان نداد.نتیجه گیری:با توجه به نتایج، تیپینگ مچ پا قبل و بعد از اعمال پروتکل خستگی در افراد سالم منجر به بهبود تعادل ایستا و پویا نگردید. به ­نظر می­رسد انجام مطالعات تکمیلی بیشتری در این زمینه مورد نیاز است که به ما نشان دهد آیا تیپینگ موجب افزایش توانایی کنترل پاسچر می­شود یا بیشتر نقش دارونما دارد.­

Keywords

• تعادل ایستا
• تعادل پویا
• خستگی
• کنزیوتیپ