Zasada wierności Bogu i wierności człowiekowi w polskiej katechezie

Abstract

W ostatnich dziesięcioleciach XX wieku katecheza europejska odniosła wielkie i głębokie sukcesy zmiany. Ruch kerygmatyczny przyniósł nam przekonanie, że katecheza, aby móc mieć swoją prawdziwą tożsamość, powinna przybierać najwyraźniejszy wymiar biblijny, czyli otwartość do Boga żywego i obecnego w życiu ludzi. Zamiast tak zwanego „zwrotu antropologicznego” starali się podkreślić znaczenie wymiaru ludzkiego, zasady, która miałaby skutkować głęboka wrażliwość na wszystkie najważniejsze momenty całej ludzkiej i chrześcijańskiej egzystencji. Z tych dwóch zrodziła się w latach siedemdziesiątych podwójna zasada katechetyczna: „katecheza wierna Bogu i wierność człowiekowi”. W Polsce pierwszym, który poinformował o tym wszystkich katechetów był ks Roman Murawski SDB, profesor katechetyki Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (dziś Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego). Wyjaśniając to w swoich artykułach, udało mu się stworzyć ogromne zainteresowanie, tak że dziś jest znana i wykorzystywana w katechezie.