اثر خستگی در نقطه شکست ضربان قلب بر طیف فرکانس نیروهای عکس العمل زمین طی راه رفتن در افراد با پای پرونیت

Abstract

مقدمه و اهداف پای پرونیت یکی از ناهنجاری­ های اندام تحتانی است که می­تواند منجر به آسیب ­های ناشی از دویدن شود. خستگی ناشی از دویدن یکی دیگر از علل آسیب­ های ناشی از دویدن است؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تعاملی خستگی ناشی از دویدن در نقطه شکست ضربان قلب و پای پرونیت بر طیف فرکانس نیروهای عکس ­العمل زمین طی راه رفتن بود. مواد و روش ­ها در پژوهش حاضر آزمودنی­ ها به ­ترتیب در دو گروه سالم (تعداد=15 نفر) و پای پرونیت (تعداد=15 نفر) قرار گرفتند. یک سیستم صفحه نیرو برتک جهت ثبت نیروهای عکس ­العمل زمین طی راه رفتن با پای برهنه قبل و بعد از خستگی در نقطه شکست ضربان قلب استفاده شد. نیروی عکس­ العمل در جهت­های عمودی، قدامی-خلفی و داخلی-خارجی اندازه­ گیری شد. از آزمون آماری تی مستقل و همبسته جهت مقایسه آماری داده ­ها استفاده شد. یافته ­ها یافته­ ها اثر تعاملی معنی­داری را بین گروه و خستگی در فرکانس با توان 5/99 درصد در مولفه­ ی قدامی-خلفی نیروی عکس ­العمل زمین نشان داد (0/030=p؛ 0/181=مجذور اتا). همچنین یافته­ ها اثر تعاملی معنی­ داری را بین گروه و خستگی در فرکانس با توان 99/5 درصد در مولفه­ ی عمودی نیروی عکس­ العمل زمین نشان داد (0/018=p؛ 0/212=مجذور اتا). به ­علاوه، یافته ­ها اثر تعاملی معنی­ داری را بین گروه و خستگی در تعداد هارمونی ­های ضروری مولفه­ ی گشتاور آزاد نشان داد (0/044=p؛ 0/158= مجذور اتا). نتیجه­ گیری بر طبق نتایج حاضر، تعامل دو عامل خستگی و پای پرونیت می ­تواند یک ریسک ­فاکتور برای ایجاد آسیب­ های دویدن باشد.

Keywords

• نیروی عکس­العمل زمین
• راه رفتن
• پای پرونیت
• گشتاور آزاد