مجله دانشکده پزشکی اصفهان (Dec 2015)
مقایسه‌ی اثربخشی محلول پدوفیلین 25 درصد با کرایوتراپی در درمان زگیل تناسلی زنان
Abstract
مقدمه: زگیل تناسلی یک بیماری شایع قابل انتقال از راه جنسی است. با توجه به علایم ناخوشایند بیماری، شانس انتقال بالا و احتمال بروز دیسپلازی و بدخیمی، درمان بیماران ضروری به نظر می‌رسد. روش‌های متعددی جهت درمان زگیل تناسلی مورد استفاده قرار گرفته‌اند که از بین روش‌های درمانی موجود، پودوفیلین و کرایوتراپی شایع‌ترین درمان‌های مورد استفاده هستند. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه‌ی اثربخشی دو روش درمانی و تعیین روش ارجح برای درمان زنان مبتلا به زگیل تناسلی بود. روش‌ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بر روی زنان مبتلا به زگیل تناسلی خارجی مراجعه کننده به کلینیک خاتم‌الانبیای (ص) شهر یزد بین سال‌های 92-1391 انجام شد. در مجموع، 60 نفر وارد مطالعه شدند که 30 بیمار تحت درمان با کرایوتراپی و 30 بیمار تحت درمان با محلول پدوفیلین 25 درصد قرار گرفتند. بیماران به صورت هفتگی تا بهبود کامل ضایعات، تحت معاینه و درمان قرار داشتند و مصرف دارو هفته‌ای یک بار تا پاک شدن کامل ضایعات و یا حداکثر دوره‌ی 6 هفته‌ای ادامه داشت. در هر جلسه، میزان بهبودی، تعداد ضایعات و عوارض جانبی احتمالی در پرسش‌نامه‌ای که بدین منظور طراحی شده بود، ثبت می‌شد. یافته‌ها: در مجموع، 60 نفر در محدوده‌ی سنی 51-17 سال بررسی شدند که 53 نفر از آن‌ها متأهل و 7 نفر مجرد بودند. از لحاظ وضعیت ابتلای زوجین، 21 نفر مبتلا و 32 نفر غیر مبتلا بودند. در معاینه‌ی اولیه که از هر بیمار صورت گرفت، 36 نفر (0/60 درصد) درگیری در ناحیه‌ی ژنیتال، 10 نفر (7/16 درصد) درگیری در ناحیه‌ی آنال و 14 نفر (3/23 درصد) درگیری هر دو ناحیه‌ی آنال و ژنیتال داشتند. متوسط زمان بهبود کامل ضایعات، 9/2 هفته برای پودوفیلین و 4/3 هفته در گروه کرایوتراپی بود. در مجموع، 6/46 درصد از گروه کرایوتراپی و 0/23 درصد در گروه پدوفیلین عارضه‌دار شدند که بیشترین شیوع عوارض در هر دو درمان یک هفته بعد از درمان بود. نتیجه‌گیری: میزان جلسات درمانی مورد نیاز در گروه کرایوتراپی بیش از گروه پدوفیلین بود؛ به طوری که می‌توان نتیجه گرفت که محصول پودوفیلین در درمان زگیل تناسلی، مؤثرتر از کرایو است و عوارض و احتمال عود کمتری نسبت به کرایوتراپی با نیتروژن مایع دارد.
