Polityczne, dyplomatyczne i militarne uwarunkowania włączenia polskiego kontyngentu wojskowego do służby w misji UNIFIL w 2019 r.

Abstract

Celem artykułu jest ukazanie ewolucji zadań i profilu służby polskiego kontyngentu wojskowego (PKW) w misji UNIFIL prowadzonej od 1978 r. w Libanie Południowym w okresie 1992–2021. Początkowo PKW tworzyła kompania medyczna zabezpieczająca w tym względzie medycznie cały personel misji, po rozbudowaniu w 1994 r. PKW poszerzył swój zakres działalności o obszar logistyki przez kompanię remontową i inżynieryjną. Od 2007 r., po zaognieniu sytuacji w regionie, kompania manewrowa PKW przystąpiła do wykonywania zadań operacyjnych w batalionie hiszpańsko-polskim. Po dziesięcioletniej przerwie w 2019 r. PKW powrócił do misji UNIFIL, polska kompania manewrowa w batalionie irlandzko-polskim patroluje część strefy buforowej ONZ. Powrót do misji kontyngentu nie był łatwy, wymagał wieloletnich zabiegów prowadzonych przez polską stronę. W artykule postawiono hipotezę mówiącą, że powrót Polski do uczestniczenia w misjach pokojowych ONZ jest sukcesem w wymiarze politycznym, dyplomatycznym prestiżowym, jak również militarnym. Przeprowadzono analizę skuteczności działań polityków i wojskowych na rzecz powrotu PKW do misji ONZ oraz skuteczności działań PKW. Jako metodę wykorzystano krytyczną analizę literatury i innych materiałów.

Keywords

• Liban, ONZ, Wojsko Polskie, operacje pokojowe