پدیدارشناسی تجربه زیسته اساتید از نسبت دیانت با رشد هوش هیجانی

Abstract

یکی از پدیده‌هایی که در دهه اخیر، مورد استقبال فراوانی قرارگرفته، پدیده‌ی هوش هیجانی است. دلیل این امر توانایی بالای هوش هیجانی در حل بهتر مسائل و کاستن از میزان تعارضات بین دریافت‌های فکری و احساسی است. هوش هیجانی، توانایی اداره مطلوب خلق‌وخوی، وضع روانی، کنترل تکانه‌ها و عاملی است که هنگام شکست ناشی از دست نیافتن به هدف، در شخص انگیزه و امید ایجاد می‌کند. پژوهش حاضر به‌منظور تبیین پدیده چگونگی رشد هوش هیجانی بر اساس تجربه زیسته دینی گروهی از اساتید دانشگاه به‌منظور ایجاد یک چارچوب مفهومی از نسبت دیانت با رشد هوش هیجانی انجام شد که با رویکرد کیفی و با استفاده از روش پدیدارشناسی انجام گرفت. مشارکت­کننده­ها ده نفر از اعضای هیئت‌علمی رشته­های معارف اسلامی، الهیات و فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه شهید باهنر شهر کرمان بودند که با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده­ها، مصاحبه نیمه ساختاریافته بوده است. تحلیل و بررسی داده­های حاصل از تجربه زیسته اساتید از نسبت دیانت (تربیت دینی) با رشد هوش هیجانی نشان داد که دیانت از سه طریق به اساتید کمک کرده است که مهارت‌های هوش هیجانی در آن‌ها ایجاد و پرورش یابد: 1. برخورداری از یک جهان‌بینی و دیدگاه فلسفی ویژه برگرفته از دین 2. عمل به آموزه‌ها و دستورالعمل‌های خاص دین 3. تجلی معنویت در شخصیت افراد (در متن مقاله، چگونگی نسبت این سه مضمون اصلی با مؤلفه­های رشد هوش هیجانی، توصیف و تبیین شده­اند).

Keywords

• هوش هیجانی
• تربیت دینی
• تجربه زیسته
• اساتید
• پدیدارشناسی