تأثیر یک دوره مکمل‌دهی ال‌آرژنین بر پاسخ گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین عضلۀ اسکلتی موش‌های صحرایی نر سالمند به فعالیت حاد وامانده‌ساز

Abstract

هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر یک دوره مکمل‌دهی ال‌آرژنین بر پاسخ گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین بافت عضلات اندام عقبی موش‌های صحرایی سالمند به فعالیت حاد وامانده‌ساز بود. بدین‌منظور، 32 سر موش نر نژاد ویستار (22ماهه،20±380 گرم) آزمودنی‌های این پژوهش را تشکیل دادند و به‌طور تصادفی به چهار گروه‌ مکمل ال‌آرژنین همراه با فعالیت استقامتی وامانده‌ساز بلافاصله‌،‌ مکمل ال‌آرژنین بلافاصله،‌ ورزش و ‌‌کنترل تقسیم شدند. قابل‌ذکر است که موش‌های گروه مکمل به‌مدت دو هفته، آب حاوی 5/2 درصد ال‌آرژنین را مصرف نمودند. ‌در روز فعالیت ورزشی، رت‌های گروه ورزش در شرایط فعالیت وامانده‌ساز با سرعت 30 متر در دقیقه و شیب پنج درجه، معادل 80ـ75‌ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی فعالیت کردند. سپس، حیوانات بلافاصله و چهار ساعت بعد از فعالیت استقامتی وامانده‌ساز بی‌هوش شدند و نمونه‌گیری از بافت عضلۀ بازکنندۀ دراز انگشتان پا و نعلی صورت گرفت. جهت بررسی داده‌ها نیز از تحلیل واریانس یک‌سویه استفاده گردید. نتایج نشان می‌دهد که میزان پروتئین گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین عضلۀ نعلی و بازکنندۀ دراز انگشتان در گروه‌های ال‌آرژنین بلافاصله، به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل می‌باشد (0.001>‌P). میزان پروتئین گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین عضلۀ نعلی و بازکنندۀ دراز انگشتان نیز در گروه‌های فعالیت وامانده‌ساز چهار ساعت بعد و گروه ال‌آرژنین به‌همراه فعالیت وامانده‌ساز چهار ساعت بعد، به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل است (0.001>P). به‌نظر می‌رسد مکمل‌دهی ال‌آرژنین به‌همراه فعالیت استقامتی می‌واند روش مناسبی برای کاهش سارکوپنیا با اثر‌گذاری بر میزان پروتئین گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین در افراد سالمند باشد.

Keywords

• گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین
• ال‌آرژنین
• فعالیت حاد وامانده‌ساز