Kwartalnik Filmowy (Dec 2011)
Realistyczny musical? Allen – Resnais – von Trier
Abstract
W musicalu realizm pojawia się na wiele sposobów, jest kategorią historycznie zmienną i wieloznaczną, a często zależną od odmiany gatunkowej (na przykład w backstage musicals czy w filmowych opowieściach o artystach elementy wykonywania muzyki, śpiewu czy tańca są racjonalnie uzasadnione). Z pewnością jednak nie jest to cecha konstytutywna omawianego gatunku i ostatecznie pozostaje konwencją. Autor artykułu przywołuje jednak pewne koncepcje czy poetyki, które sprzeciwiają się temu poglądowi, a także odbiorczym przyzwyczajeniom widzów. Wybrane do analizy przykłady są wyjątkowymi próbami w karierze trzech reżyserów; są to Everyone Says I Love You Woody’ego Allena (1996), On connaît la chanson (Same Old Song) Alaina Resnais (1997) oraz Dancer in the Dark Larsa von Triera (2000). Wszyscy podnieśli musical do rangi ważnego eksperymentu – jako autotematycznej wypowiedzi na temat statusu gatunku i jego ewentualnej realistycznej wersji.
Keywords
