روان‌سنجی پرسش‌نامۀ مهارت‌های ارتباطی هفتگانه قاسمی

Abstract

هدف پژوهش روان‌سنجی پرسش‌نامۀ مهارت‌های ارتباطی هفتگانه قاسمی در دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه پیام نور کشور بود. روش پژوهش توصیفی-پیمایشی، از نظر هدف توسعه‌ای و به ‌صورت میدانی انجام شد. جامعۀ آماری را دانشجویان کارشناسی تربیت بدنی دانشگاه پیام نور کشور (96-95) تشکیل دادند (N=1150). بر مبنای جدول تعیین حجم نمونه مورگان و کرجسی تعداد 290 نفر به ‌عنوان نمونه انتخاب شدند. با در نظر گرفتن احتمال ریزش در نهایت تعداد 300 نفر به ‌عنوان نمونه و به صورت غیرتصادفی در دسترس، ابزار تحقیق را تکمیل نموده‌اند. جهت جمع‌آوری اطلاعات از پرسش‌نامۀ محقق ساخته مهارت‌های ارتباطی هفتگانه استفاده شد. پس از تأیید روایی صوری و محتوی پرسش‌نامه، روایی سازه نیز از طریق تحلیل عامل تأییدی مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق مهارت دیدن به عنوان هفتمین مهارت از مجموعه مهارت‌های ارتباطی از جمله مهارت سخن گفتن، مهارت گوش دادن، مهارت خواندن، مهارت زبان بدن، استفاده از ابزارهای ارتباطی روزمره و نوین و مهارت نوشتن شناسایی شد. بر اساس مقادیر شاخص‌های نیکویی برازش (GFI) معادل 909/0 و شاخص برازش تطبیقی (CFI) 921/0 مدل از برازش کافی برخوردار است. نتایج تحلیل عامل تأییدی نشان داد مهارت نوشتن با بار عاملی 782/0 با بالاترین اولویت و مهارت گوش دادن با بار عاملی 384/0 دارای کمترین اولویت در بین گویه‌های مهارت ارتباطی هفتگانه بوده است و در نهایت، پیشنهاد می‌شود به منظور کاربرد وسیع‌تر، روایی این پرسش‌نامه در جوامع دیگر نیز مورد بررسی قرار گیرد.

Keywords

• روان‌سنجی
• ابزار جمع‌آوری داده
• روایی سازه
• مهارت‌های ارتباطی
• دانشجویان
• تحلیل عامل تأییدی