تأثیر سبک‌های والدگری بر اختلال سلوک (CD) با میانجی‌گری همدلی عاطفی و شناختی در دانش‌آموزان دورة متوسطه‌ اول

Abstract

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر سبک­های والدگری بر اختلال سلوک (CD) با میانجی­گری همدلی عاطفی و شناختی در دانش­آموزان دورة متوسطه اول انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی دانش­آموزان پسر متوسطه اول شهر کرمانشاه در سال تحصیلی 1399-1398 بود که تعداد 234 نفر از دانش­آموزانی که بالاترین نمرات را در پرسشنامه علائم مرضی کودکان (فرم والد) (Gadow & Sprafkin, 2007) کسب کردند و دارای بیشترین نشانه­های اختلال سلوک بودند، بر اساس روش نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله­ای به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند و پرسشنامة والدگری آلاباما (Frick, 1991)، مقیاس بهره همدلی بارون-کوهن (Baron-Cohen & Wheelwrigh, 2004) را تکمیل کردند. برای پاسخگویی به فرضیه­ها از مدلیابی معادلات ساختاری بر روی نرم افزار LISREL استفاده شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده­ها نشان داد که ضرایب مسیرهای مستقیم و غیر مستقیم در مدل پژوهش معنادار هستند (001/0>P). طبق یافته­های این پژوهش، سبک­های والدگری کارآمد و ناکارآمد و همدلی عاطفی و شناختی بر اختلال سلوک اثر مستقیم و معنادار دارند و سبک­های والدگری کارآمد و ناکارآمد نیز اثر مستقیم و معناداری بر همدلی عاطفی و شناختی دارند. همچنین سبک والدگری کارآمد (مؤلفه­های والدگری مثبت و مشارکت پدر) و سبک والدگری ناکارآمد (مؤلفه­های اقتدار، نظارت ضعیف و تنبیه بدنی) با میانجی­گری همدلی عاطفی و شناختی بر اختلال سلوک دانش­آموزان اثر غیر­مستقیم دارد. بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش می­توان نتیجه­گیری کرد که ارتباط مناسب بین والد و کودک، دستیابی به نمویافتگی عاطفی را در فرد میسر ساخته و توانایی همدلی و رفتار جامعه­پسند را در نوجوانان افزایش می­دهد.

Keywords

• اختلال سلوک
• سبک‌های والدگری
• همدلی عاطفی
• همدلی شناختی
• دانش‌آموزان دورة متوسطه اول