بررسی رابطه تمایزیافتگی خود و سبک‌های حل تعارض زوجی با نقش میانجی راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در زنان متأهل شهر اصفهان

Abstract

سلامت خانواده به تداوم و سلامت رابطه زوجی بستگی دارد و این رابطه هسته مرکزی نظام خانواده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تمایزیافتگی خود و سبک‌های حل تعارض زوجی با نقش میانجی راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در زنان متأهل شهر اصفهان انجام گرفت. در این پژوهش از روش توصیفی‌هم‌بستگی از نوع مدل‌یابی معادله‌های ساختاری استفاده شد. جامعه آماری شامل زنان متأهل شهر اصفهان در سال 1401 بود که با شیوه نمونه‌گیری در دسترس، تعداد دویست زن متأهل انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات شامل پرسش‌نامه استاندارد سبک‌های حل تعارض (رحیم، 1983)، پرسش‌نامه تمایزیافتگی خود (اسکورون و فرایدلندر1، 1998) و پرسش‌نامه تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی2 و همکاران، 2002) بود. به منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از روش مدل‌یابی معادله‌های ساختاری با رویکرد تحلیل مسیر توسط نرم‌افزار spss26 و برای تحلیل روابط واسطه‌ای نیز از روش بوت استرپ در برنامه Amos24 استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که بین تمایزیافتگی خود و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان، بین تمایزیافتگی خود و سبک‌های حل تعارض زوجی و نیز بین راهبردهای تنظیم شناختی هیجان و سبک‌های حل تعارض زوجی در زنان متأهل رابطه معناداری وجود دارد (001/0p<). درنهایت، راهبردهای سازگارانه و ناسازگارانه تنظیم شناختی هیجان در رابطه بین تمایزیافتگی خود و سبک‌های حل تعارض زوجی در زنان متأهل نقش میانجی داشت (001/0p<). در مجموع، یافته‌های این پژوهش نشان داد افراد تمایزیافته‌ای که از تنظیم هیجان‌های سازگارانه در تعارض‌های زناشویی استفاده می‌کنند، در صورت روبه‌رو شدن با تجارب هیجانی دشوار قادرند که به اندازه کافی این هیجان‌ها را مدیریت کنند و تعارض‌های زناشویی را کاهش دهند.

Keywords

• تمایزیافتگی
• سبک‌های حل تعارض
• راهبردهای تنظیم شناختی هیجان