مجله دانشکده پزشکی اصفهان (Sep 2016)
لایهی اشک در بیماران مایوپ با خشکی متوسط چشم، قبل و بعد از عمل جراحی Photorefractive Keratectomy (PRK)
Abstract
مقاله پژوهشی مقدمه: این مطالعه، به منظور مقایسه‌ی لایهی اشک در بیماران مایوپ با خشکی متوسط چشم و طبیعی قبل و بعد از عمل جراحی PRK انجام شد. روش‌ها: مطالعه به روش هم‌گروهی (Cohort) به صورت آینده‌نگر و با روش نمونه‌گیری غیر احتمالی به روش آسان انجام گرفت. افراد کاندیدای جراحی Photorefractive keratectomy (PRK)، پس از آزمایش شیرمر 1 (Schirmer's test I) (بدون بی‌حسی) به دو گروه طبیعی و دچار خشکی متوسط چشم تقسیم شدند. معیارهای ورود شامل افراد مایوپ خفیف تا متوسط بین 5/5-2 دیوپتر، بدون آستیگماتیسم و یا دارای آستیگماتیسم کمتر از 2 بود که معیارهای جراحی رفراکتیو را داشتند. معیارهای خروج، شامل وجود کنتراندیکاسیون با عمل رفراکتیو قرنیه، مصرف داروهای چشمی، وجود خشکی چشم و عوامل تشدید کننده مثل استعمال سیگار و کار بیش از 3 ساعت در روز با کامپیوتر و عمل جراحی مجدد ریفراکتیو بودند. پس از انجام معاینات کامل برای بیماران قبل از عمل، 3 ماه بعد از عمل معاینات مجدد انجام گرفت و نتایج بررسی شد. یافته‌ها: در مجموع، 78 چشم (از 78 مرد و زن) با میانگین سنی 35-20 سال بررسی شدند. بیماران به دو گروه 42 چشم طبیعی و 36 چشم دچار خشکی متوسط، تقسیم شدند. دو گروه از نظر سن، جنس، میانگین معادل کروی و ضخامت قرنیه، تفاوت معنی‌داری با هم نداشتند. میانگین آزمایش شیرمر 1 در گروه طبیعی قبل از عمل 14/6 ± 64/28 و در گروه خشکی متوسط چشم 87/1 ± 36/8 بود و نتایج 3 ماه بعد از عمل در گروه طبیعی 12/9 ± 64/24 و در گروه خشکی 44/2 ± 17/6 بود. نتیجه‌گیری: طی عمل ریفراکتیو قرنیه در هر دو گروه طبیعی و دچار خشکی متوسط چشم، مقدار اشک تا 3 ماه بعد از عمل کاهش می‌یابد، اما احتمال ایجاد خشکی چشم در گروه خشکی متوسط چشم، بیشتر است.
