Człowiek – wychowanek – uczeń odmienny neurorozwojowo w przestrzeni pedagogiki towarzyszenia

Abstract

Artykuł skupia się na wyjaśnieniu istoty pedagogiki towarzyszenia w procesie wychowawczym w autonomicznej przestrzeni świadomości relacyjnej wychowawca - wychowanek. Podejmuje temat rozumienia wymiaru duchowego i jego wpływu na kształtowanie się procesu w kierunku samodzielności, samostanowienia wychowanka w który wpisana jest osobowa godność człowieka. Obecność dwóch interpretacji – antropologicznej i duchowej wzbogaca rozumienie istoty człowieka również w relacji z Transcedentem – Bogiem. Podnosi kwestię istotnego związku pomiędzy personalizmem, a wychowywaniem religijnym, mającym wpływ na kształtowanie się postaw moralno – etycznych wychowanka. Stanowi wołanie o wychowywanie w duchu rozumiejącym osób sprawnych inaczej, odmiennie, bez wartościowania i nadawania stereotypowych schematów ich postrzegania. Uwzględnienie perspektywy neuroodmienności w neurożnorodnym świecie wnosi kontekst rozumienia człowieka sprawnego inaczej, nie w obszarze medykalizacyjnym, ale społeczno-kulturowo-filozoficznym.

Keywords

• pedagogika towarzyszenia
• poznanie religijne
• wychowanek odmienny neurorozwojowo (ASD)
• świadomość relacyjna
• godność osobowa
• duchowość ignacjańska