Przejawy nadziei w narracjach więźniów o bliskich związkach Resocjalizacyjne aspekty nadziei

Abstract

Celem artykułu jest ukazanie przejawów nadziei w narracjach o bliskim związku romantycznym u więźniów. Badaniami objęto 301 osadzonych z różnych więzień oraz 253 osoby niekarane stanowiące grupę porównawczą. Badani pisali narracje o swoim związku romantycznym. Jako narracyjne przejawy nadziei uznano: liczbę zakończeń pozytywnych historii, liczbę optymistycznych opisów sytuacji, te mporalne ujęcie narracji zorientowane na przyszłość oraz wskaźnik procesów mentalnych jako poznawczy komponent nadziei. Dokonano porównań międzygrupowych. Rezultaty wskazują, iż więźniowie posiadają mało optymistyczny obraz bliskiej relacji romantycznej, rzadziej formułują optymistyczne wizje na ten temat, charakteryzuje ich niższy wskaźnik procesów mentalnych. Ogólnie ich narracje o bliskiej relacji romantycznej osadzone są częściej w teraźniejszej i przyszłej perspektywie czasowej, co sugeruje obecność elementów nadziei. Ważnym czynnikiem stanowiącym bazę dla budowania zasobów osobistych wydaję się wgląd, który pozytywnie koreluje z optymistycznym patrzeniem w przyszłość.

Keywords

• nadzieja
• więźniowie
• zasoby osobiste
• bliski związek
• narracja