تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت زیاد و تمرین تداومی با شدت متوسط بر ضربان قلب بازیافت دقایق 2،1 و3 و نیمرخ لیپیدی بیماران قلبی پس از عمل پیوند بای پس شریان کرونر

Abstract

مقدمه:تمرین تناوبی با شدت زیاد روش تمرینی جدیدی است که کمتر در بیماران قلبی بررسی شده است. هدف: مقایسه تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی با تمرین تداومی بر تغییرات ضربان قلب بازیافت و نیمرخ لیپیدی بیماران قلبی پس از عمل پیوند بای‌پس شریان کرونر. روش: در این کارآزمایی بالینی، 30 بیمار قلبی مرکز قلب تهران که جراحی بای‌پس شریان کرونر بر روی آن‌ها انجام شد به طور تصادفی به دو گروه برنامه تمرینی تناوبی و تمرین تداومی تقسیم شدند. برنامه تناوبی شامل 6 تکرار 4 دقیقه­ای با شدت 90 تا 95 تداومی 60 تا 80 دقیقه با شدت 70 تا 85 درصد ضربان قلب حداکثر بود. قبل و بعد از برنامه تمرینی، ضربان قلب اوج و بازیافت دقایق 1، 2 و 3 هنگام اجرای آزمون بروس اندازه­گیری شد. داده­ها با استفاده از نرم­افزار SPSS نسخه 16 و آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه تحلیل شد (05/0>p). یافته‌ها: ضربان قلب بازیافت دقایق 1 و 2 دو گروه تناوبی و تداومی نسبت به قبل از برنامه تمرینی کاهش زیادتری داشت (05/0>p). کاهش ضربان قلب بازیافت دقایق 1 و 2 پس از آزمون ورزش در گروه تناوبی زیادتر بود (05/0>p). تغییرات ضربان قلب بازیافت دقیقه سوم دو گروه نسبت به قبل از برنامه تمرینی معنادار نبود (1/0=P). نتیجه‌گیری: هر دو برنامه تناوبی با شدت زیاد و تداومی با شدت متوسط موجب بهبود عملکرد اتونوم قلب و نیمرخ لیپیدی بیماران قلبی پس از عمل بای‌پس شریان کرونر می­شود. با این حال، تمرین تناوبی نسبت به تمرین تداومی اثر بیشتری بر کاهش ضربان قلب بازیافت دارد.

Keywords

• بای‌پس شریان کرونر
• تمرین تناوبی
• ضربان قلب بازیافت
• نیمرخ لیپیدی