تأثیر آموزش خوش‌بینی به روش قصه‌گویی بر اختلالات رفتاری دانش‌آموزان پسر پایه پنجم

Abstract

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش خوش‌بینی به روش قصه‌گویی بر اختلالات رفتاری دانش‌آموزان پسر پایه پنجم دوره ابتدایی شهر خرم‌آباد بود. روش: روش پژوهش حاضر از نوع طرح نیمه آزمایشی پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش‌آموزان پسر پایه پنجم دوره ابتدایی شهر خرم‌آباد در سال تحصیلی 95-1394 بود که از میان آنان 30 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی، به عنوان گروه آزمایش و گواه انتخاب شدند. به منظور سنجش اختلالات رفتاری دانش‌آموزان از پرسشنامه اختلال رفتاری راتر-فرم معلم (1967) استفاده گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از شاخص‌های آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و از آزمون‌های آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس چند متغیره و تحلیل کوواریانس تک متغیره) استفاده گردید. نتایج: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که آموزش خوش‌بینی به روش قصه‌گویی باعث کاهش اختلالات رفتاری دانش‌آموزان در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه گواه شد. بحث و نتیجه‌گیری: مشاهدات حاضر مؤید اثربخشی آموزش خوش‌بینی به روش قصه‌گویی در کاهش اختلالات رفتاری در دانش‌آموزان است، یعنی آنچه که باعث اثربخشی بیشتر آموزش خوش‌بینی بر دانش‌آموزان پسر دوره ابتدایی شده است، استفاده از شیوه قصه‌گویی است زیرا قصه، شیوه‌ای کارآمد برای جذب دانش‌آموزان خصوصاً دانش‌آموزان ابتدایی است (0.001>p).

Keywords

• خوش‌بینی
• قصه‌گویی
• اختلالات رفتاری
• دانش‌آموزان دوره ابتدایی