بهبود بازده تولید مثلی در گوسفندان ایرانی نژاد زل با استفاده از تزریق هورمون‌های استرادیول و اکسی توسین در فصل تولید مثلی

Abstract

در این مطالعه از میش‌های سه تا چهار ساله با میانگین وزنی 5/2± 47 کیلوگرم استفاده شد. در آزمایش اول میش‌ها به دو گروه مساوی (n=120) تقسیم شده و به ترتیب به آن‌ها مقدار 100 و 200 میکرولیتر استرادیول تزریق شد. 12 ساعت پس از تزریق استرادیول میش های هر گروه به شش زیر گروه مساوی (n=20) تقسیم شدند و مقدار 50 ، 100 و 150 واحد اکسی‌توسین را به صورت درون وریدی یا درون عضلانی دریافت نمودند. میزان نفوذ به سرویکس قبل از تزریق، 15 دقیقه و 12 ساعت پس از تزریق استرادیول (قبل از تزریق اکسی‌توسین) و همچنین 20 دقیقه پس از تزریق اکسی‌توسین با پیپت مدرج تلقیح مصنوعی اندازه‌گیری شد. آزمایش دوم مانند آزمایش اول بود با این تفاوت که به میش‌ها استرادیول تزریق نشد و فقط اثر اکسی‌توسین بر باز شدن سرویکس تعیین شد. در آزمایش سوم میش‌ها (n=120) برای همزمانی فحلی به مدت 12 روز سیدرگذاری شدند و در هنگام سیدربرداری به همه میش‌ها مقدار 550 واحد هورمون eCG تزریق شد. قبل از تلقیح مصنوعی میشها به سه گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول به عنوان گروه شاهد انتخاب شد و هورمون اکسی‌توسین دریافت نکرد. دو گروه دیگر به دو دسته تزریق درون‌عضلانی و تزریق درون‌وریدی تقسیم شدند و 100 واحد هورمون اکسی‌توسین را دریافت کردند. تمام میش‌ها 54 ساعت. استرادیول به تنهایی اثری بر باز شدن سرویکس نداشت (05/0P).

Keywords

• اتساع سرویکس
• استرادیول
• اکسی‌توسین
• درصد آبستنی