بررسی نقش راهبردهای نیروی کار احساسی بر قصد ترک شغل مربیان ورزشی (با نقش میانجی گری تحلیل رفتگی شغلی)

Abstract

هدف پژوهش حاضر، بررسی راهبردهای نیروی کار احساسی بر قصد ترک شغل مربیان ورزشی با میانجی­گری متغیر تحلیل رفتگی بود. جامعۀ آماری پژوهش، کلیۀ مربیان ورزشی فعال در سطح استان آذربایجان شرقی بودند که به صورت هدفمند 301 نفر از بین آن­ها به عنوان نمونۀ آماری انتخاب شد. برای جمع­آوری اطلاعات کار احساسی از پرسش­نامه­های برادریج و لی (2002) و دیفندورف و همکاران (2005) برای متغیر تحلیل رفتگی مربیان از پرسش­نامۀ محقق ساخته و برای ارزیابی قصد ترک شغل مربیان نیز از پرسش­نامۀ میر و همکاران (1993) استفاده شد. همچنین، روایی و پایایی تمامی پرسش­نامه­ها بررسی و تأیید شد. نتایج به ‌دست‌ آمده از پژوهش نشان داد بازیگری سطحی به‌ صورت مثبت و مستقیم بر تحلیل رفتگی مربیان و به‌ صورت غیرمستقیم بر قصد ترک شغل مربیان تأثیر معنا­دار دارد. بازیگری عمیق نیز به‌ صورت منفی و مستقیم بر تحلیل رفتگی و به‌ صورت غیرمستقیم بر قصد ترک شغل مربیان تأثیرگذار بود اما مؤلفه بیان واقعی تأثیری به‌ صورت مستقیم و غیرمستقیم بر تحلیل رفتگی و قصد ترک شغل مربیان نداشت.

Keywords

• تحلیل رفتگی مربیان
• قصد ترک شغل
• کار احساسی