مقایسه تأثیر دو روش تمرینی بر بهبود توانایی عملکرد بیماران مبتلا به مولتیپل‌اسکلروزیس

Abstract

مقدمه و اهداف امروزه توجه خاصی به اهمیت و ضرورت ورزش هوازی در گروه بیماران مبتلا به ام.اس (مولتیپل ­اسکلروزیس) شده است؛ از ­این ­رو، تحقیق حاضر به بررسی تاثیر دو روش تمرینی بر توانایی عملکرد (اندام تحتانی، توانایی هماهنگی دست و سر و توانایی عملکرد شناختی) بیماران مبتلا به ام.اس پرداخته است. مواد و روش­ ها در تحقیق حاضر 45 زن 20 تا 40 ساله مبتلا به ام.اس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند؛ دو گروه به مدت 12 هفته و هفته ­ای سه روز به تمرین تردمیل حمایتی و دوچرخه ثابت پرداختند و گروه کنترل زندگی معمول خود را گذراندند. تست توانایی عملکرد (تست­های زمان 25 گام برداشتن، قرار دادن 9 میخ در سوراخ، جمع کردن متوالی شنیداری) در پیش ­آزمون و پس­آ زمون از افراد گرفته شد. به ‌منظور آزمون فرضیه‌های پژوهش از ANCOVA و MANCOVA استفاده شد. یافته‌ها یافته ­های تحقیق حاضر نشان داد تفاوت آماری معنی‌داری بین میانگین تعدیل‌شده عملکرد توانایی گروه‌ تمرین با دوچرخه ثابت و گروه‌ تمرین با تردمیل حمایتی مشاهده نشد (0/05p)، اما تفاوت آماری معنی‌داری بین میانگین تعدیل‌شده مولفه­های گروه‌ تمرین با دوچرخه ثابت و گروه‌ تمرین با تردمیل حمایتی مشاهده نشد (0/05 نتیجه‌ گیری به نظر می­رسد با توجه به نتایج حاصله، تمرین تردمیل حمایتی و یا دوچرخه ثابت هر دو در بهبود توانایی عملکرد اندام تحتانی، توانایی هماهنگی دست و سر و توانایی عملکرد شناختی بیماران مبتلا به مولتیپل­ اسکلروزیس موثر می­باشد.

Keywords

• مولتیپل­ اسکلروزیس
• توانایی عملکرد
• دوچرخه ثابت
• تردمیل حمایتی