ارتقاء عملکرد نوآورانه سازمان از طریق توانمندسازی محیط کار کارکنان

Abstract

توانمندسازی محیط کار، روش کارآمدی است که با به‌کارگیری آن، سازمان‌ها می‌توانند گام‌های بلند و سریعی در جهت نوآوری و توسعه بردارند. هدف از این پژوهش، بررسی امکان و میزان تأثیرپذیری عملکرد نوآورانه سازمان از توانمندسازی محیط کار است. پژوهش حاضر از نوع پژوهش‌های توصیفی- همبستگی است که به روش پیمایشی انجام شده است و از نظر هدف، پژوهشی کاربردی است. جامعه آماری پژوهش شامل کارکنان بانک ملی شهر کرمان بود که تعداد 325 نفر به عنوان حجم نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده، پرسشنامه محقق ساخته توانمندسازی محیط کار برگرفته از مدل والاس و استورم (2003) و پرسشنامه استاندارد عملکرد نوآورانه وانگ و احمد (2004) است و به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش آمار توصیفی و استنباطی (مدل‌یابی معادلات ساختاری و رگرسیون چندگانه به روش گام‌به‌گام) استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که الگوی پیشنهادی دارای برازش مطلوبی است و توانمندسازی محیط کار با ضریب رگرسیونی (7/0) بر عملکرد نوآورانه سازمان تأثیر مثبت دارد. از بین ابعاد توانمندسازی محیط کار، بُعد یادگیری سازمانی با ضریب رگرسیونی (247/0) بیشترین تأثیر مثبت را بر عملکرد نوآورانه سازمان داشت و ابعاد تنوع نیروی کار با ضریب رگرسیونی (188/0)، سبک رهبری دمکراتیک با ضریب رگرسیونی (149/0) و ساختار سازمانی منعطف با ضریب رگرسیونی (121/0) در رده‌های بَعدی قرار دارشتند.