Znieczulenie porodu – aktualny stan wiedzy

Abstract

Znieczulenia porodów posiadają wieloletnią historię od epoki eteru i chloroformu z połowy XIX wieku do czasów współczesnych - metod kompleksowego podejścia do leczenia bólu porodowego z wykorzystaniem medycyny opartej na dowodach (EBM). Najnowsze techniki analgezji regionalnej obejmują niskodawkowe znieczulenie zewnątrzoponowe umożliwiające chodzenie pacjentek oraz kontrolowany przez pacjentkę wlew środka znieczulającego do przestrzeni ZO, postępy w farmakoterapii pozwoliły wykorzystać remifentanyl do kontrolowanej przez pacjentkę analgezji dożylnej (PCA), pojawiły się nowe leki miejscowo znieczulające i adiuwanty do stosowania w analgezji zewnątrzoponowej, takie jak Ropiwakaina, Levobupiwakaina, Sufentanyl, Klonidyna, Neostygmina. Zastosowanie podtlenku azotu w mieszaninie z tlenem i wziewnych środków anestetycznych w postaci waporyzatorów osobistych z metoksyfluranem (Penthrox) wydaje się obiecującą metodą łagodzenia bólów porodowych. Postęp technologiczny, taki jak wykorzystanie ultradźwięków do lokalizacji przestrzeni zewnątrzoponowej w trudnych przypadkach, minimalizuje nieudane znieczulenie zewnątrzoponowe. Wprowadzenie nowatorskich metod podawania leków, takich jak pompy do znieczulenia zewnątrzoponowego kontrolowanego przez pacjenta (PCEA) poprawiły ogólny wskaźnik zadowolenia matek i umożliwiły dostosowanie odpowiedniego schematu przeciwbólowego dla każdej rodzącej. Ostatnie badania randomizowane i analizy Cochrane’a wykazały, że związek znieczulenia zewnątrzoponowego ze zwiększonym odsetkiem porodów zakończonych cięciem cesarskim i długotrwałym bólem pleców pozostaje tylko mitem. Badania wykazały również, że nowsze, niskodawkowe schematy analgezji nie mają statystycznie istotnego wpływu na czas trwania porodu i początek karmienia piersią, a także, że zmniejszają one odsetek porodów instrumentalnych, poprawiając w ten sposób bezpieczeństwo matek i płodów.

Keywords

• analgezja porodu
• najnowsze doniesienia
• znieczulenie zewnątrzoponowe