Türkiye Din Eğitimi Araştırmaları (Jun 2017)
Münevver Sımâdah’ın “Kelimeler” Başlıklı Şiiri
Abstract
Küçüktüm kelimelerle emeklerdim; Çocuktum harflerle oynar, kelimelerle eğlenirdim. Peşinde kelimelerin, anlamsız seslerdim; Kelimelerin tökezlettiği yılları geride bıraktım. Peşinde kelimelerin rüya ve vehimlere koşardım, Kaçıp giden zamanın ardından, kelimeleri aşardım. Kelimelere haksızlık ettiğimdi tek bildiğim. Kulak verirlerken kelimelerin sesine, insanları işittim, Konuştum ama kelimelerin hakkını veremedim. Ne cehalet ne de şakaydı dalmak kelimelere, Yarasında kelimelerin çok acı çektim. Kelimelerin gözlerinden süzülen gözyaşı gibi ömrümü harcadım. Kelimeler uğrunda defalarca öldüm, Onları çarmıha gerdiler; gelip mersiyeler dizdiler kelimelere. İnsanların gönülleri, kabirleriymiş kelimelerin. Kelimelerden kelimelere sığınırlar da nerede kelimeler? İnsanların duygusu satıldı ve öldü insanlar kelimelerle, Kelimelerin hakikatini bilmeyen lal kuklalar gibi.
