مقایسه هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و محدود‌کننده جریان خون بر شاخص‌های بیوژنز میتوکندریایی و آنژیوژنز عضله پهن خارجی دوندگان مرد

Abstract

زمینه و هدف: محدودسازی جریان خون پس از تمرین، یک روش تمرینی جدید است که از راه تغییرات همودینامیکی، متابولیکی و محرک هایپوکسی، می‌تواند سازگاری عضله اسکلتی در افراد تمرین‌کرده استقامتی را افزایش دهد. بنابراین هدف از انجام این پژوهش مقایسه تأثیر هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و محدود‌کننده جریان خون بر PGC-1α و VEGF به ترتیب به عنوان شاخص‌های بیوژنز میتوکندریایی و آنژیوژنزی دوندگان مرد آماتور بود.مواد و روش‌ها: 15 دونده مرد (سن 3±23 سال؛ قد: 5±172 سانتی‌متر؛ وزن: 4±73 کیلوگرم؛ شاخص توده بدن: 1/7±23) به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند که به سه گروه: 1) کنترل پایه، 2) تمرینات تناوبی شدید و 3) تمرینات محدود‌کننده جریان خون+تناوبی شدید (BFR) تقسیم شدند. گروه‌های تجربی سه جلسه در هفته (در هر جلسه شش وهله) تمرین را به مدت هشت هفته اجرا می‌کردند. قبل و بعد از هشت هفته، نمونه‌گیری بافتی از عضله پهن خارجی دوندگان با روش نمونه‌برداری سوزنی به عمل آمد و میزان بیان پروتئین‌های PGC-1α و VEGF با روش ایمونوهیستوشیمی مورد مطالعه قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده‌ها، با استفاده از آزمون آنالیز کوواریانس یک‌طرفه صورت گرفت و سطح معنی‌داری p<0/05 در نظر گرفته شد.یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد مقادیر PGC-1α در گروه‌های تناوبی شدید و BFR در مقایسه با گروه کنترل به ترتیب به میزان 54/9 و 60/85 درصد و همین‌طور سطوح VEGF به ترتیب به میزان 51/31 و 57/52 درصد به صورت معنی‌دار افزایش یافته است (p<0/05). همچنین اختلاف میان گروه‌های تجربی در بیان هر دو پروتئین معنی‌دار بود (p<0/05).نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه فعال‌سازی VEGF از مسیر PGC-1α بخشی از فرایندهای سلولی مولکولی وابسته به تمرینات تناوبی شدید است، به نظر می‌رسد تلفیق تمرینات تناوبی شدید و BFR می‌تواند به طور مؤثری فرایند رگ‌زایی در عضله پهن خارجی دوندگان آماتور را تحت تأثیر قرار دهد.

Keywords

• تمرینات تناوبی شدید
• تمرینات محدود‌کننده جریان خون
• عامل تکثیر پراکسی‌زوم
• عامل رشد اندوتلیال عروقی