اثر سبک های تدریس معلمان تربیت بدنی بر هدف مداری ورزشی دانش آموزان

Abstract

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش سبک‌های تدریس معلم‌محور، بینابینی و دانش‌آموزمحور معلمان تربیت بدنی بر هدفمداری (تکلیف‌مداری و خودمداری) ورزشی دانش‌آموزان در کلاس تربیت بدنی طراحی شده است. در یک پژوهش نیمه‌تجربی با پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پی‌گیری، 66 دانش‌آموز پسر پایه پنجم ابتدایی و سه معلم تربیت بدنی از مدارس شهرستان کلاله به صورت تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه سبک تدریس معلم‌محور (21 نفر)، بینابینی (23 نفر) و دانش‌آموزمحور (22 نفر) قرار گرفتند. دانش‌آموزان هر گروه در سه مرحله شروع، هفته پنجم و هفته دهم به پرسشنامه استاندارد هدفمداری (کامینگ و همکاران، 2008) پاسخ دادند. آزمون اندازه‌گیری مکرر نشان داد که تکلیف‌مداری و خودمداری در دانش‌آموزان آموزش دیده به سبک تدریس معلم‌محور کاهش معنی‌داری داشتند. در مقابل، دانش‌آموزانی که از معلم خود به سبک تدریس دانش‌آموزمحور آموزش دیده بودند، خودمداری آنها افزایش یافت در حالی که بعد از ده هفته تکلیف‌مداری رو به افول رفت. تغییرات در مکانیسم هدفمداری در هر یک از محیط‌های ورزشی (باشگاه در مقابل مدرسه)، نوع افراد (حرفه‌ای در مقابل مبتدی) و سایر عوامل کلیدی متفاوت است. یافته‌های تحقیق به صراحت نشان داد که بهترین سبک تدریس برای هدفمداری دانش‌آموزان در کلاس تربیت بدنی مدارس، سبک بینابینی است.

Keywords

• سبک تدریس
• هدفمداری
• خودمداری
• تکلیف مداری
• کلاس ‌تربیت بدنی