Kocham cię i tylko dlatego pragnę własnej śmiertelności. Metafizyczne i egzystencjalne konteksty filmu Człowiek przyszłości

Abstract

Na podstawie filmu Człowiek przyszłości (The Bicentennial Man), który jest ambitną ekranizacją powieści Isaaca Asimova i Roberta Silverberga Pozytronowy człowiek, analizuję egzystencjalne problemy w perspektywie tworzącej się świadomości robotów. Przywołuję ich konteksty filozoficzne, religijne i mitologiczne. Bohaterem filmu jest Andrew Martin, android, który postanawia rozwinąć w sobie tak zwaną inteligencję emocjonalną: chce kochać i być kochanym. Niestety — choć kocha i jest kochany — jako istota nieśmiertelna nie może stać się człowiekiem. Android nie żyje, lecz tylko istnieje. Potrzeba przeżywania ludzkiej miłości inicjuje w nim nieludzkie pragnienie doświadczenia własnej śmierci. Żyje tylko ten, kto kiedyś poczuje w sobie jej żądło. Dla bohatera filmu śmierć okazuje się nie efektem wygnania z raju „pierwszych ludzi”, lecz paradoksalną zapowiedzią możliwości powrotu do niego.

Keywords

• android
• miłość
• inteligencja emocjonalna
• sztuczna inteligencja
• śmiertelność