ویژگی‌های شخصیتی (برون‌گرایی و روان‌رنجورخویی) به عنوان تعدیل‌کننده‌های رابطه بین استیگما و کمک‌طلبی روان‌شناختی دانشجویان

Abstract

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تعدیل‌کنندگی ویژگی‌های شخصیتی (برون‌گرایی و روان‌رنجورخویی) در رابطه بین استیگما و کمک‌طلبی روان‌شناختی دانشجویان کارشناسی دانشگاه لرستان بود. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی می باشد که در سال تحصیلی 96-1395 انجام شد. شرکت‌کنندگان این پژوهش شامل 384 نفر از دانشجویان بودند، که با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل؛ مقیاس استیگما برای دریافت کمک روان‌شناختی، پرسشنامه نگرش به جستجوی کمک روان‌شناختی تخصصی - فرم کوتاه و پرسشنامه‎ی شخصیتی نئو بود. نتایج: یافته‌ها نشان دادند که بین استیگما و کمک‌طلبی روان‌شناختی رابطه معنی‌داری وجو دارد (001/0 p <، 41/0- =r). همچنین، داده‌های حاصل از اجرای پرسشنامه‌ها با استفاده از رگرسیون سلسله‌مراتبی تعدیلی به منظور بررسی توان تعدیلی متغیر ویژگی‌های شخصیتی (برون‌گرایی و روان‌رنجورخویی) تحلیل شدند. یافته‌های تحلیل رگرسیون تعدیلی، نقش تعدیل‌گر ویژگی‌های شخصیتی (برون‌گرایی و روان‌رنجورخویی) را در رابطه بین استیگما و کمک‌طلبی روان‌شناختی دانشجویان مورد تایید قرار داد. بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج می‌توان گفت که استیگما عامل مهمی در کمک‌طلبی روان‌شناختی است که برون‌گرایی تاثیر آن را کمتر و روان‌رنجورخویی تاثیر آن را بیشتر می‌کند.

Keywords

• استیگما
• برون‌گرایی
• روان‌رنجورخویی
• کمک‌طلبی