Nove tendencije razvoja kinetografije u Srbiji i regionu

Abstract

Igra i muzika čine nedeljiv fenomen ljudskog izražavanja koje objedinjujemo pod jednim imenom – ples. Zapisivanje snimljenih izvođenja plesova, kao i transkripcija muzike za igru jeste primarno za etnokoreološku analizu u Srbiji i, šire, Evropi. Na taj način je omogućeno razumevanje procesa unutrašnjeg konstituisanja igre i muzike za igru i otvara se put za njihovo dalje opserviranje u sferi kontekstualnog. U tom cilju, glavno sredstvo analitičkog sagledavanja plesova jeste kinetografija, a osnovni predmet etnokoreološkog analitičkog promišljanja predstavljaju kinetogrami. Pomenuti sistem vremenom se razvijao i usavršavao, uglavnom u baletu i modernim plesovima. Etnokoreolozi i zapisivači tradicionalnih plesova takođe koriste kinetografiju, ali tokom zapisivanja nailazi se na problem, budući da u tradicionalnim plesovima postoje pokreti koji ne postoje u baletu ili modernom plesu. Stoga je neophodno kreiranje novih znakova za potrebe zapisivanja tradicionalnih plesova. U fokusu rada biće obnavljanje interesovanja za kinetografiju, budući da je analizom odgovora ispitanika sa kojima je razgovarano o njoj, ustanovljeno da zapisivanje plesova, pa čak i scenskog pokreta, ima svoj dalji razvojni potencijal. Stoga, autorka ovim radom pokreće pitanje redefinisanja kinetografije kao termina, njene afirmacije i ukazuje na neophodnost njenog daljeg promišljanja i razvoja kako u Srbiji, tako i u regionu.

Keywords

• ples
• pokret
• etnokoreologija
• kinetografija
• Rudolf Laban