پاسخ های فیزیولوژیکی گیاه لوبیاسبز (.Phaseolus vulgaris L) به محلول‌پاشی اسید سالیسیلیک و ماده زیست محرک مگافول تحت تنش کم آبیاری

Abstract

به‌منظور مطالعه تأثیر اسید سالیسیلیک و ماده زیست محرک مگافول بر برخی صفات فیزیولوژیکی گیاه لوبیا سبز تحت رژیم‌های مختلف آبیاری، آزمایشی به‌صورت کرت‌های خرد شده بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زنجان در سال زراعی 1395-1394 انجام شد. تیمار آبیاری در سه سطح (100، 75 و 50 درصد نیاز آبی گیاه) و محلول‌پاشی برگی در هفت سطح شامل سه سطح اسید سالیسیلیک (0.5، 1 و 1.5 میلی‌مولار)، سه سطح مگافول (0.1، 0.2 و 0.30 درصد) و آب مقطر ( شاهد) اعمال شدند. نتایج نشان داد که تنش کم‌آبی به‌طور معنی‌داری محتوای نسبی آب برگ و شاخص پایداری غشاء را کاهش و نشت یونی، میزان پرولین و فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز و کاتالاز را افزایش داد. کاربرد برگی اسید سالیسیلیک و مگافول به‌طور معنی‌داری صفات فیزیولوژیک گیاه را تحت تاثیر قرار داد. بیشترین محتوای نسبی آب برگ در تیمارهای 0.2 و 0.3 درصد مگافول بدست آمد. حداکثر درصد نشت یونی و محتوای پرولین در تیمار 1.5 میلی‌مولار اسید سالیسیلیک مشاهده شد. بیشترین فعالیت آنزیم پراکسیداز با محلول‌پاشی مگافول 0.2 درصد با آبیاری 75 درصد نیاز آبی حاصل شد. با توجه به نتایج، تیمار 0.2 مگافول بیشترین تاثیر مثبت را بر صفات فیزیولوژیک گیاه لوبیا سبز داشت.

Keywords

• پرولین
• شاخص پایداری غشاء
• کم آبیاری
• مگافول
• نشت یونی