Pediatric Endocrinology, Diabetes and Metabolism (Mar 2008)
Trudności czy pomyłki diagnostyczne a rozmiar konsekwencji opóźnienia rozpoznania cukrzycy typu 1 u dzieci
Abstract
Wprowadzenie: W momencie klinicznego ujawnienia się cukrzycy typu 1 w wielu przypadkach rozwój ciężkiej kwasicy jest wynikiem opóźnionego postawienia diagnozy. Cel pracy: Analiza trudności diagnostycznych towarzyszących okresowi rozpoznania cukrzycy typu 1 oraz ocena ich wpływu na stan chorego podczas przyjęcia do szpitala. Materiały i metody: Badaniem retrospektywnym objęto 335 osób w wieku 0-17 lat (174 chłopców – 51,94% i 161 dziewcząt – 48,06%) z terenów województwa pomorskiego, u których w latach 1999-2004 zdiagnozowano cukrzycę typu 1. Rejestrowano każdy przypadek opóźnienia rozpoznania cukrzycy typu 1, spowodowany pominięciem, błędną interpretacją objawów cukrzycy lub leczeniem wyłącznie poszczególnych symptomów cukrzycy bądź innych współistniejących chorób. Wyniki: Trudności diagnostyczne zarejestrowano w 54 przypadkach (16,12%). W tej grupie pacjentów przed ostateczną diagnozą cukrzycy rozpoznawano: infekcję dróg oddechowych (46,3%), grzybicę narządów moczowo-płciowych (16,6%), nieżyt żołądkowo-jelitowy (16,6%), zakażenie układu moczowego (11,1%), zapalenie jamy ustnej (11,1%) i zapalenie wyrostka robaczkowego (3,7%). Długość poprzedzającego wywiadu (średnio 14 dni) oraz poziom glikowanej hemoglobiny podczas przyjęcia do szpitala nie różniły się istotnie w grupie chorych z opóźnionym rozpoznaniem i z diagnozą postawioną o czasie. W grupie pacjentów, u których wystąpiły trudności diagnostyczne, istotnie statystycznie częściej stwierdzano kwasicę metaboliczną – 33 chorych (61,11%) (p=0,0005). Występowanie infekcji poprzedzającej rozpoznanie cukrzycy stwierdzano częściej w grupie z opóźnioną diagnozą, ale nie wpływało ono istotnie na długość wywiadu chorobowego. Niezależnie od infekcji poprzedzającej ketokwasicę obserwowano istotnie częściej wśród dzieci z opóźnionym rozpoznaniem. Wnioski: Nie stwierdzono istotnych statystycznie zależności między wystąpieniem opóźnionej diagnozy a długością poprzedzającego wywiadu, jak i poziomem glikowanej hemoglobiny podczas przyjęcia do szpitala, co wyklucza możliwość opóźnienia rozpoznania cukrzycy z powodu powolnego rozwoju objawów choroby. Istotnie statystycznie częstszy rozwój ketokwasicy wśród dzieci z opóźnioną diagnozą, jak również brak wpływu wieku pacjenta na wystąpienie kwasicy, niezależnie od opóźnienia rozpoznania, wskazują na fakt, że głównym czynnikiem ryzyka rozwoju ketokwasicy wśród dzieci zamieszkujących w naszym regionie jest właśnie opóźniona diagnoza.
